Interview Jeron Dewulf

In de 7e aflevering van de ‘Goed in je vel’-podcast mocht ik Jeron Dewulf interviewen.

Dit interview kan je beluisteren via de Apple Podcast App, Spotify of Soundcloud.

Luister jij niet zo graag naar een podcast?

Of net wel en vond je het zo'n interessant interview dat je het nog eens graag naleest?

Dat kan hieronder.

Welkom bij de 7^e aflevering van de ‘Goed in je vel-podcast’.

Zoals je waarschijnlijk al wel weet probeer ik met WordFit mensen te inspireren, gezond en energiek en dus fit leven te leven. Dit doe ik al sinds 2011. In mijn ogen is het belangrijk dat je je goed in eigen vel voelt en dat je met goesting en energie door het leven kan gaan.

Ikzelf krijg energie van mensen te motiveren en hen te helpen dit voor elkaar te krijgen. Ik mocht dan ook al honderden mensen begeleiden, coachen, zowel fysiek hier in de WordFit-studio in Bouwel, Grobbendonk, alsook via online-coaching. Dat ik mensen mag inspireren, motiveren en als ze er voor open staan ook helpen, daarvoor ben ik ongelooflijk dankbaar.

Ook met deze podcast probeer ik jou te inspireren.  Dit door mensen te interviewen, die hun verhaal doen.  Wat vinden zij belangrijk? Waar leven ze voor? Wat geeft hen goesting en energie om elke dag weer op te staan?

In deze aflevering interview ik Jeron Dewulf. Je kent hem ongetwijfeld. Onder andere van het tv-programma ‘Foute vrienden’.

Hij viel al éénentwintig kilo af.  In dit interview ga je ontdekken hoe hij dit voor elkaar kreeg.

Maar Jeron heeft het onder andere ook over paniekaanvallen, de struggles van het leven, jezelf voorbij lopen en heel veel meer.

Ik zou zeggen: “Neem even een momentje voor jezelf, beluister dit interview en laat je inspireren door Jeron Dewulf”!

All right. Jeron, alvast in eerste instantie bedankt dat je tijd voor mij wil vrijmaken. Even vooruit spoelen – om te kunnen terugkijken.  Stel, jij ligt op je sterfbed - hopelijk mag dat nog lang wegblijven dat moment – maar welke dingen wil jij je dan vooral herinneren?

Ik hoop dat ik gewoon een goeie mens ben geweest.  Zo, euh… en als er één streefdoel is dat ik al heel lang heb, is dat … ja, zuiverheid in omgang naar mensen toe, eerlijkheid. Dat brengt soms de moeilijkere keuzes omdat je dan bepaalde keuzes niet maakt, omwille van het bewaken van een goei gevoel eigenlijk. Dat je niet kiest voor het geld, maar gewoon, hé. Dat is niet mijn weg. En die weg is duidelijker en duidelijker met het ouder worden, hé. Dus, je doet af en toe nog wel een foute uitstap, als je jonger zijt, maar dat is minder en minder aan het gebeuren en ik weet meer en meer wat ik wil en wat ik graag doe en wat ik niet meer graag doe en wie ik niet meer wil zien en wie wel. Dus ik denk als ik terug kan kijken op mijn leven en zeg van: “Ja, ik ben eigenlijk wel een goeie mens geweest “en dat is ook wat een meerderheid van mij zegt: “Amai, dat is een goeie mens geweest”. En als ik dat dan nog kan combineren met ‘tot het laatste punt doen wat ik graag doe’ – dat is optredens, story telling basically, in eender welke vorm,  soms is dat impro soms is dat gewoon theater, soms is dat tv, soms is dat stand-upcomedy - als ik daar heel lang kan blijven doen, dan denk ik dat er een tevreden laatste adem gaat zijn.

Oké, top. Een ‘goeie mens’, je geeft zelf al aan ‘zuiverheid, eerlijkheid’, dat dat wel belangrijk is. Zijn er nog meer dingen, waarvan je zegt: “Awel dat is voor mij een goeie mens”?

Belangrijkste voor mij is de liefde. En dat gaat over ‘zelfliefde’ – ik ben dat nog aan het ontdekken zelfs – liefde voor andere mensen, liefde voor uw vak, de wereld om u heen, en daar start alles en dat klinkt misschien klef en cliché maar ik meen dat in de diepste vorm dat het maar kan zijn en, daarbij hoort kan ook trouw, loyaliteit – ook om uzelf en mensen rondom u, dat die weten wat ze aan u hebben, dat gij niet de persoon zijt die andere mensen in de steek laat, integendeel, ervoor opkomt. Er zijn in de moeilijkste tijden, dus er zijn als je er moet zijn.  Al die dingen, ja, het begint eigenlijk allemaal met liefde.  Werken aan uzelf en ook zelfliefde. Ik heb ook het gevoel dat ik dat te lang verwaarloosd heb door zo hard aan het werken te zijn, dingen mee te maken, dat je er uw eigen een beetje in verliest en ik heb ook gemerkt dat het nooit te laat is om dat heel grondig terug op te pakken, op te pikken, om terug voor je mentale en je fysieke gezondheid te willen gaan. Om effectief ouder te kunnen worden dan 50.

Ja, ’t is te hopen. Mag ik vragen hoe oud je nu bent?

45.

Oké, ja, dan is 50 wel dichtbij.

Je zegt net van: “Oké, zelfliefde ik begin er nu achter te komen dat dat belangrijk is.  Ik heb dat misschien te weinig gedaan.  Ik ging hard werken, ik heb ook wel wat dingen meegemaakt. Hangt dat dan samen ‘hard werken, dingen meegemaakt hebben’?  Zo zijn er veel, dan ga je hard werken om die dingen die je hebt meegemaakt, minder leuke dingen weg te stoppen?

Dat denk ik niet.  Het eerste dat helemaal niet leuk was, is toen ik ben gescheiden en dat is van 2006 geleden, dus dat is al wel eventjes.  Ik heb daar echt wel van afgezien, ik ben daar nooit van weggelopen. Ik heb dat altijd geconfronteerd gehad.

De ex-vrouw en ik zijn al eventjes terug goede vrienden.  En dan merk je op het moment dat het beter begint te gaan, begin je ook carrièregewijs, dan begint het werk ook te gaan.  Dan wordt dat ‘u goed voelen’ een beetje synoniem met werk hebben. En dan vergeet ge eigenlijk dat het ene gevolg is en niet de oorzaak. En je eerste show is dan een succes. Dan komt er een tweede show , er komt een tv-programma en ineens ben je veel gevraagd. Na jaren van heel moeilijk uw agenda vullen… Ineens pak je dan heel veel opties aan en ineens worden dan ook al die opties ingevuld. Terwijl ik vroeger ook 30 opties aannam en in een maand gingen er 10 door, dan had ik een goei maand, maar nu was dat 30 opties en die werden ook alle 30 ingevuld. En dan heb je ineens iets van: “What the fuck?” Ik heb vorig jaar 186 keer opgetreden, of zoiets. En je moet je dan voorstellen dat je, ja er ook naartoe moet rijden, die stress - ook al doe je dat keigraag – vroeger had ik die stress niet, nu wel. ’t Is niet dat als je je makkelijk en comfortabel voelt op een podium, dat er geen stress is.  Want je hebt die stress nodig, om scherp te staan. Elke dag opnieuw, want elk publiek moet je overtuigen.  En dan denk je, doordat je bekender wordt dat dat wat minder is, en dat is net het tegendeel, want ze betalen meer geld, de verwachting is hoger, je moet dus echt eigenlijk nog beter zijn dan verwacht.  En dat 9 van de 10 keer kunnen inlossen, je wil wel zo perfectionistisch zijn om het te laten knallen, knallen, knallen en dan merk je dat je jezelf aan het voorbij lopen bent, dat je vriendschappen aan het verwaarlozen bent, terwijl ik een hele trouwe vriend ben.  Maar, als je elke avond weg bent – ze nodigen je vier keer uit voor een barbecue, maar de vijfde keer word je niet meer gevraagd.

Dus ja, al die dingen hebben ervoor gezorgd dat ik anderhalf jaar geleden een eerste paniekaanval heb gekregen. Brr… Dat had ik helemaal niet verwacht, omdat ik helemaal geen stressy mens ben.  Maar, ik ging slapen en om 6.00 uur ’s morgens word ik ineens wakker met precies een hartaanval. Eum, dan naar het ziekenhuis gegaan omdat ik dacht “Ja oké… ik ben aan ’t dood gaan”. …..  Ze kunnen heel snel in bloed zien dat er helemaal niets mis, dat er geen residu is – een hartaanval geeft blijkbaar residu in uw bloed. Dus zien ze rap, er is niets met uw hart. Ik heb dan ook direct bij de cardioloog daar – 2 dagen in het ziekenhuis -allerlei testen moeten doen en die zei dat ik een heel sportief hart had.  Waaw, ik heb vroeger heel veel gesport. Dat was nog een goed overblijfsel van toen en die zei gewoon: “Je moet wat tot rust zien te komen.”  Maar ja, tot rust zien te komen, wat is dat? En dan, de periode erna, ja, eerst was dat twee paniekaanvallen per week, maar op de duur, ja, die paniek sluipt er zo hard in dat je schrik begint te krijgen om er terug een te krijgen, waardoor je er rapper eentje krijgt. Eum, ik kreeg op de duur 7 op 7 paniekaanvallen. Dat was echt niet vol te houden. Daar ben je echt een dag niet goed van, fysiek. Dan ben ik bij een psycholoog terecht gekomen, en bij een stresscoach. Die psycholoog werkte met heel wat topsporters, eum, en die stresscoach, dat is een mens die eigenlijk met kinesitherapie werkt en daarnaast stresscoach erbij. Dus die werkt vanuit de fysiek naar de psyche, de andere werkt psychisch. En dan heb ik me bij een dokter helemaal laten checken en hij wat ze beiden zeiden, klopte.  Ik maakte alleen nog adrenaline aan en geen dopamines.  Dus alleen maar adrenaline en geen oxytocines.  Klopt zeker, hé?

Ik heb wel moeten ontdekken: “Jeron, hoe kweek jij oxytoxines of dopamines?” Dat is ook bij iedereen een beetje anders. Ontdekt dat ik heel gevoelig ben op mijn huid, dat ik in stresssituaties heel vaak mezelf zit te strelen, dus ja, dan was het wel duidelijk: “Oké, je gaat wekelijks een jacuzzi pakken, want dat is voor mij zo heerlijk die bubbeltjes, pak regelmatig massages, masseer zelf ook keigraag. En wandelen, toen ben ik wel opnieuw een beetje beginnen wandelen, nog niet extreem eigenlijk. En dan bij de stresscoach, die begon eerst mijn kapstok los te masseren, dus die heeft eigenlijk heel mijn bovenkant – omdat ik het Jerommekesyndroom heb, alles zat vast en die begon dat zo de tussenribspieren – echt, jongen – doodgaan van de zeer en heel concrete oefeningen te geven. Oké, als je een paniekaanval krijgt, doe dat of doe dat. Tot het zelfs een gewoonte was om terug veel rechter te zitten, om terug die longinhoud te durven gebruiken, niet altijd te hangen, en ook te herkennen … bij mij is het heel duidelijk: als ik op een nacht vier keer naar het toilet moet gaan dan weet ik dat ik in de buurt aan het komen ben. Omdat blijkbaar die stress zit op mijn blaas, waardoor je dan ook weer niet kan doorslapen en mijn benen beginnen zo’n zinderend gevoel te krijgen. Als ik in bed lig, dan lijkt het of mijn benen onder stroom staan. En dan weet ik: “Oké, morgen, overmorgen heb ik prijs” en dan moet ik extra mijn oefeningen doen en dan komt het ook niet meer door. Nu in zover dat het heel lang geleden is dat ik nog een paniekaanval heb gehad, en door daaraan te werken is daar dan ook weer die fysiek bijgekomen.  De psycholoog zie nog: “Ja man, je bent 45, je rookt, je weegt zoveel, wil je dan volgende week het gesprek met je kind hebben?” “Wat?”

Dat je tegen je zoon vertelt dat je je kleinkind waarschijnlijk niet gaat leren kennen, want volgens alles statistieken haal jij de 55 niet.” Dat was zo van... Ik zei: “Nee, ik wil dat niet vertellen tegen mijn zoon.” Hij zei “Dan moet je er iets aan doen.” Dan zei hij: “Vond je dat nu emotionele chantage?” Ik zei: “Beste man, dat was emotionele chantage.” Maar, het heeft wel gewerkt en in december ben ik dan eerst met een ander dieet begonnen.  Eerst met een ketodieet, in het begin goed ingezet, maar toen ik dan ook begon te sporten, merkte ik dat ik wel – zeker in de duursporten – energie tekort had. En dan ben ik op de fitness een personal coach tegengekomen, dat keigoed klikte. En dan ben ik met haar verder beginnen te trainen en ik sta nu op een goed dieet eigenlijk, maar geen ketodieet, geen volledig koolhydraatvrij dieet. Wel weinig, maar eigenlijk volledig gekoppeld aan wat ik verbruik en zorgen dat ik minder inneem basically. Ik ben nu 21 kwijt en ik wil er nog 15 kwijt.  Maar, die 15 dat is een symbolisch getal.  Ik ben nu ook enorm aan het trainen en ik kweek nu blijkbaar heel snel spieren.  Dus, als ik op 88 sta, dan heb ik zoiets van wow, dit is perfect.

Oké.  Ik denk dat je daar inderdaad de nagel op de kop slaat. Minder innemen, hé.

Ja.

Elk pondje gaat door het mondje.

Ja, basically.  En de grootste dooddoener bij mij was frisdrank en suiker in mijn koffie.  Maar, gelukkig door mijn paniekaanvallen was ik al minder koffie aan het drinken, ik drink alleen nog maar ’s morgens koffie in plaats van heel de dag door en dan ’s avonds nog een Red Bull. Dan ben je helemaal niet goed bezig, met uw adrenaline. Maar, ik heb nu toch 2 jaar, denk ik, geen Red Bull meer gedronken. Ik ben gestopt met suiker in mijn koffie. Ik heb effe geprobeerd met stevia, maar dat is echt te vies. Ik ben nu gewoon suikerloos mijn koffie aan het drinken met een klein beetje magere melk in. ’s Morgens nog wel een proteïneshake – ja, we willen niet het gewicht van mijn spieren afgaat, wel van mijn vet. Dus toch genoeg binnen krijgen - om toch die spieren te kunnen blijven kweken. En ja, ik wandel gewoon elke dag 10 à 15 km en daar is boven op drie keer trainen in de week. En ik geef mezelf één avond vrij. Dat is dan zo … dat ik zeg van ‘Oké. Eigenlijk als ik vrij ben ga ik gewoon wandelen. Maar, ik wil niet, als ik moet werken schuldgevoel hebben dat ik niet ben gaan wandelen. Daarom dat ik mezelf dat toesta om op een avond niet te gaan wandelen als ik dan mijn werk zit te doen.

Goed, ik hoor de mensen zeggen als zij u volgen op Instagram.  Ik denk bij ‘Jeron Dewulf met een 1’?

Ja, @jerondewulf1 op Instagram.

Inderdaad, ik zie u veel wandelen, hé. Mooie foto’s trouwens ook van onderweg. Geweldig, hoe pak je dat aan?  Is dat gewoon ‘deur achter u toe en vertrekken of …’?

In ’t begin wel. Omdat, … ik heb hier een natuurpark vlakbij en om te wandelen in Ekeren is dat heel mooi.  Dat is op een kilometer van hier. Maar als je dat 20 keer doet …  Ik wandel niet zo graag op straten en in buurten, in de stad wel, maar dat is niet wat ik bedoel met wandelen. Ik ben beginnen zoeken naar wandelingen hier in de buurt, een paar heel mooie bossen gevonden, waarvan ik niet wist dat die bestonden, met meer loopgraven uit de Eerste Wereldoorlog dan in heel de  Westhoek, dat je denkt, hé, achter mijn hoek, op 10 km van mij, daar ga ik dan met den auto naartoe. Ik doe dan een toer van 7 à 8 km. Ik doe ’t meestal in 2 keer,  een toer ’s morgens en ’s avonds. Er is ook heel veel reactie op gekomen op Facebook en Instagram, dus ben ik ook begonnen met: “Hey, als je eens wilt meewandelen, laat maar weten” en ja er is dan reactie op gekomen. Ben ik met mensen gaan wandelen, die ik nog nooit had gesproken, maar ook altijd bij hen in de buurt, waar zij wisten: “Hé, ik heb daar een mooie wandeling”. Met mensen gaan wandelen die ‘k lang niet had gezien. Met goei vrienden gaan wandelen, die ik door de corona niet meer gezien had, waardoor ik ook nog eens een leuk gesprek kon voeren, soms persoonlijk, soms over die andere mensen hun leven, dat ik niet ken. Ik heb ook gemerkt hoe gezond wandelen in je hoofd is.  Ik heb tenslotte een relatiebreuk achter de rug – een hele stevige – en dat wandelen – ik was toen al aan het wandelen – maar dat wandelen heeft me er gigantisch door gehaald. Ja, …

En is dat dan ‘gezond in je hoofd’ .. concreet is dat dan hoe je je gedachten verzet?

Jaja, in het begin was dat huilen, muziek insteken van ons, huilen, huilen, huilen in ’t midden van ‘t bos… Maar, ik merkte dat de muren hier bij mij thuis op mij afkwamen. En, het wandelen is intensiever geworden, maar ik was het tevoren al wel aan het doen en ja, dat heeft met fysiek te maken dat je in het begin met 4 km het wel had gehad. En nu heb ik na 10 km zoiets van: “Oh kom, ik doe nog een toerke bij. ’t Is gezellig, ’t is leuk, ik loop minder en minder met muziek in mijn oren, meer zonder muziek, dan luisteren naar de vogels, naar de natuur, …  Je merkt dat een mens die vooruit stapt, die denkt ook vooruit.

Dat is ondertussen ook bewezen, wetenschappelijk, … conflictsituaties, als je je adem dichtknijpt moet je eigenlijk zorgen dat je terug in beweging geraakt. The freeze, die je hebt in conflictsituaties komt eigenlijk van (snikt)… alles vast te zetten. En ja, met een relatiebreuk of met eender welke breuk kan je dat voorhebben. Je zit vast, je zit in je zetel en je staat stil met uw gedachten op dat ene ding.  En doe je je schoenen aan en je stapt buiten en je kunt daar niet bij stilstaan, je gaat vooruit en je kop gaat mee vooruit. Ja, heel bijzonder, ik wist niet dat ik ooit nog graag ging wandelen. En nu merk ik dat als ik ’s avonds een vergadering heb tot 11 uur en dan zeg: “Misschien dat ik vanavond niet ga wandelen” en 3 minuten later ben ik mijn schoenen aan het aantrekken en denk ik jawel!

Zalig …

Ook wel een pak minder aan ’t roken.  Dat is een echt mijn volgende stap en ik wil er nu vanaf. Ik heb van de week stickers gekocht. ’t Is voor een van de dagen dat ik met stickers ga beginnen. Maar, ik heb het gehad. ’t Kan zijn dat ik daar nog hulp voor ga vragen. Dat weet ik nog niet. Want ik wil het wel halen deze keer.

Ik heb het er in de week nog met iemand over gehad, ik denk wel dat je als je echt op een gegeven moment op een punt komt - waarop je nu stilaan zit, dat je gewoon denkt “Fuck, ik moet er vanaf, het is vies”, eens dat je dat hebt, dat het echt wel gewoon …

Ja, ik merk dat ook wel.  Ik pak ze nu ook niet meer mee als ik wandel.  Tevoren rookte ik onderweg. En nu ben ik 3 uur aan het wandelen en op die 3 uur heb ik er niet aan gedacht, gewoon. En, ik pak ze zelfs niet mee in de auto. Neen, ze liggen gewoon thuis. Als we daarna nog iets gaan drinken, dan is het 5 uur dat ik niet gerookt hebt en ineens wordt dat makkelijker en makkelijker. Dus ja, dat gaat er aankomen.   Maar, mijn stresscoach heeft gezegd: “Kijk, doe alles àchter mekaar. Alle grote veranderingen, want anders gaat u dat weer stress geven.”  Ik ben zo iemand, die als ik dat dan doe, moet ik er ook in slagen en als ik het dan niet haal  dan raak ik enorm gedesillusioneerd in gebrek aan mijn wilskracht, maar volgens een kameraad van mij - dat is een NLP-coach - wilskracht kan je 3 weken volhouden. En als je er dan niet een gewoonte van gemaakt hebt, uw lymbisch brein niet hebt veranderd,  dan hang je er terug aan. Ik wil er wel helemaal klaar voor zijn. Dat ik niet na 3 weken terug begin te twijfelen.

Ik ben zelf nogal rond wilskracht en impulscontrole bezig, controleren van je impulsen ben ik redelijk veel mee bezig.  Er is wel goed nieuws: je kan je wilskracht wel trainen.  Dat zit hem eigenlijk in…  Ik wil je dat wel meegeven, bv. rond ademhaling – zoals toen opeens een slag van de hamer en die paniekaanvallen – dus, je zal wel met die ademhaling bezig zijn. Dat kan al bv. een eerste training zijn om je wilskracht te gaan verhogen en eigenlijk dus je impulsen te controleren. Is dat als je nu zegt van: “Awel ik ga wel eens proberen efkens bewust met ademhaling bezig te zijn?” Ik raad mensen aan om te tellen, x aantal seconden in en zoveel seconden uit en daar bewust eventjes tijd probeert voor te nemen.  En er schiet toch een andere gedachte in je hoofd – wat wel herkenbaar zal zijn – alleen al maar toch tegen jezelf zeggen: “Oké, ik ga toch terug mijn aandacht naar mijn ademhaling brengen”, alleen dat al maar, het controleren van je impuls is al werken aan je …

Allright. Ik heb een tiental weken geleden een app ontdekt ‘Synctuition’ en het is een aanrader voor iedereen.  Op dit moment is hij gratis blijkbaar. En dat is een Amerikaanse app rond ‘Mindfulness’ , maar die zorgen voor 3 D-geluid of 6 D-geluid – ik weet niet hoe ze het juist noemen – in uw hoofd. Dus, je krijgt 1 minuut gebabbel, zo van: “Kijk, volgend stukje over ‘gratitude’,  meest dankbaar voor alles, alles, alles, ..; Dat is een minuut ongeveer. Dan is het 35 minuten muziek, maar als je goed naar je oortjes luistert, dan hoor je rechts iets, dan hoor je links iets, maar in je kop hoor je iets anders dat niet wordt uitgezonden, maar dat je hersenen maken.  En dat reist rond in je kop en dat kriebelt je hersenen. Het is onwaarschijnlijk … de eerste keer dat ik die test opzette, - ik ben er helemaal niet zo goed in, die yogashit en dergelijke – om dat zo hoog mogelijk in mijn oren te steken voor ik ga slapen.  Er is dan een stem die een half uur babbelt en dan moet je ook geconcentreerd blijven en dan ben ik het niet eens met iets en dan heb ik al het volgende gemist. Dees is gewoon van ‘Enjoy’ en na half uur begin ik te gibberen van de kriebels in mijn hoofd.

Ohohoh.

Voor het slapen gaan en na dat ik het gehoord heb, nog een half uurtje, dan lig ik te slapen en met dat plezier sta ik terug op. Onwaarschijnlijk, ‘Synctuition’ heet de app, ik ben volledig verslaafd.

Ik ga het nu binnenkort eens doen tijdens een wandeling.  Ik weet niet wat dat geeft. Eens zien of dat werkt.

Right. Super, ik ga ook wel eens checken.

Oké, je hebt al heel veel meegegeven.  Daarstraks gaf je aan ‘het bewaken van een goed gevoel’ – we hebben het er voor een stuk al wel over gehad – maar ik wil toch nog eventjes terug schakelen ook voor diegenen die misschien het afgelopen jaar onder een steen hebben geleefd en u niet kennen,

Er zijn wel een hoop mensen, die mij niet kennen.  Maar, ça va.

Awel, daarmee.  Je hebt ondertussen al heel veel over jezelf verteld, maar wie is Jeron Dewulf eigenlijk?

Beroepsmatig of gewoon …

Een stuk, ja.

Ik ben 45, ik ben half Chileen, mijn vader komt van Chili, enorm gepassioneerd door alles wat met vertellen te maken heeft. Mijn eerste passie was ‘improtheater’, daar ben ik ook wereldkampioen in geworden in 2006. Wat op dat moment waauw lijkt, maar het jaar daarna was een hel voor mij.  Ik had precies het hoogste bereikt, wat ik kon bereiken en wat nu?  Ineens was mijn droom van: “Ik wil hier zo goed in worden” dat was het dan en wat nu nog?

En dan ben ik ook met standup begonnen.  Dat was een nieuwe uitdaging en dan is de liefde voor ‘impro’ helemaal teruggekomen. En dan ging de liefde voor impro vooral over vereenvoudiging, over het simplificeren van een verhaal, het heel zuiver en oprecht laten zijn, met humor maar ook in echtheid.  Dat je ook mooie verhalen kunt vertellen die toch grappig zijn. En dan is standup begonnen, dat is dan heel snel heel hard gegaan, Foute Vrienden, programma. Ik ben ook papa van een geweldige zoon van 16, die ja, dat is zo plezant, want wij lachen keiveel, die heeft zoveel humor. ’t Is ook een 16-jarige, dat je soms ook je haar wil uittrekken, maar het is een heel ‘clevere’, charmante, grappige gast. Ik heb hem een tijdje geleden, voor het eerst mee op het podium gepakt, hij heeft dat fantastisch gedaan. Out of the blue en zo van ‘What the fuck’ en dat was keiplezant. Dus dat, ik kom uit een heel warm gezin. Ik ben ook meer en meer bezig als coach voor bedrijven, vanuit improvisatie naar communicatie toe, zowel naar het hogere kader als naar beneden toe. Dat is echt een markt die – we hebben mekaar ontdekt – samen met mijn communicatietrainer Guy Ooms, dat we nu training aan het geven zijn dat is echt fantastisch,  allebei en een goed gevoel en mensen ook, die door heel simpel oefeningen, ineens merken: “Fuck, ja dat klopt, waauw graaf”. Mensen iets kunnen meegeven, heel plezant.  Wat heb ik nog?  Ik ben een enorme fan van Pearl Jam, de band. 2 juli gingen ze op Werchter staan maar ja…

Ja, ik denk dat ik gewoon een hele trouwe kerel ben, ik heb nog nooit een vrouw bedrogen. Ik weet niet waarom ik dat zeg, maar het is zo. Maar, dat is heel maf, ik ben daar ook trots op. In mijn vak, kom je heel veel met veel verleidingen in aanraking. Ik ga soms naar buitenlandse festivals van 10 dagen, je moet gaan optreden en er zijn dan andere actrices, publiek, je slaapt op hotel, er kan heel veel gebeuren en niemand komt het ooit te weten.  Ik heb dat nooit gekund, bij geen enkele vrouw.  Ik wil mensen in de ogen kunnen kijken en dat is mij meer waard dan eender welke lust op dat moment. En nu zullen er wel een hoop mannen aan het lachen zijn. Ik kan dat gewoon niet, ik kan dat niet.

Als ik heb gekozen voor iemand, heb ik er voor gekozen en dan is dat zo makkelijk omdat je gewoon zelf weet: “Oké, ik kom nog 1.000 mooie vrouwen tegen, interessante vrouwen, maar ik heb gekozen” en dan wordt dat ineens een pakje makkelijker. 

Ik kan ook niet neen zeggen als ik er naakt naast lig in een bed, maar beneden aan de toog voor ik naar bed ga, kan je gemakkelijk neen zeggen. Goeien truuk.

Ja.  En je weet nu niet voor jezelf waarom je dat benoemt die trouw, die loyaliteit?

Ik merk dat als ik al verlaten ben geweest door mensen, is het meestal door zo’n dingen. En iedereen is menselijk, iedereen kan fouten maken. Absoluut geen probleem mee. Maar, wat ik niet verdraag, is een mes in je rug.  Dat je denkt van: “Really dude?” en waar ik er vroeger heel hard van afzag, knip ik nu gewoon de draad door en dus de groep die bij jou blijft in het ouder worden, die wordt kleiner en kleiner.  Je komt makkelijker zuivere mensen tegen, want je begint dat toch aan te trekken.  Je voelt heel snel ‘hier klopt iets niet’, en dan denk ik – zonder dat ik daar bewijs voor heb – zeg ik: “Ik stop hier.”  En elke keer dat ik dat heb gedaan, is achteraf het bewijs gekomen.  Dus had ik zo iets van: “Oké”.

Ik vind dat zo belangrijk dat ik dat wil aanhouden in mijn leven, want dat is toch wel een rode draad gebleken te zijn en voor mij een goede. En dat heeft heel veel te maken met durven naar jezelf te blijven kijken. Ik heb ook al wel eens een foute dingen gezegd tegen mensen en mij daar achteraf zo slecht over gevoeld – zelfs een jaar later – dat ik ineens  “Pftt, oh fuck, dat is zo fout”.  Ik heb dat gewoon niet graag.  Ik heb dan geen fijn gevoel. Ik probeer dan al die keuzes bewust te maken en dat is dan ook een deel ‘mindfulness’, denk ik. Dat je heel bewust met mensen omgaat en niet altijd kiest voor de moderatie, want ik durf  iemand ‘stop’ te zeggen, maar altijd op een respectvolle, fijne manier. Dat kan zijn dat die mensen daar niet goed van zijn – natuurlijk wel -  maar daar voel ik mij niet schuldig over, omdat ik ook niet heb gelogen.  Ik heb gewoon gezegd: “Ik vind dit niet fijn, stop daarmee.” En hoe mensen daar dan op reageren, ja, dat maakt dan niet uit voor mij. Het is wel een heel fijne manier om iets te kunnen vertellen en dat zal ik dan ook wel doen. Die eerlijkheid ..

Ja, dat komt inderdaad wel een paar keer terug: eerlijkheid, loyaliteit. Is dat iets dat … zijn jouw ouders - mag ik dat vragen - zijn die nog samen? Want bij mij is dat ook echt iets - ik herken mezelf daar heel hard in zo in ‘dat trouw zijn’, ik vind dat echt - mega-belangrijk, maar mijn ouders zijn op mijn 7 jaar gescheiden.  Mijn vader had al een paar jaar een andere vrouw, waardoor ik weet: “dat is voor mij de reden, waardoor ik er zoveel belang aan hecht.”

Nu, trouw heeft voor mij niet persé iets te maken met niet vreemd gaan. In die zin, iedereen kan verliefd worden, er kan iets gebeuren, maar ik wil dat dan niet van een vriend horen na 3 jaar, snap je?  Ik wil dat je dat dan ook tegen mij komt zeggen: “Kijk, dat is er gebeurd. Oké, wat zijn de gevolgen.” Zou ik dan persé weggaan bij jou? Neen, neen. Ik zou niet persé weggaan. Als dat een keer gebeurt en je bent daar eerlijk en je hebt zoiets van “Fuck, ik heb een fout gemaakt en ik wil met jou verder” , deal.  Als het is van “Ik ben niet meer verliefd”, dan stopt het. Voor mij is vreemdgaan niet persé iets waardoor het gedaan is. De manier waarop is belangrijker en de manier waarop ik dat te weten kom. Of als je zeker bent dat ik het nooit kan te weten komen, als het in het buitenland is gebeurd, met niemand erbij, whatever. Je bent dan zo groot en zo stoer genoeg om dat voor uw eigen te houden.

Maar, die trouw – mijn vader en mijn moeder die zijn altijd met ontwikkelingshulp bezig geweest, altijd met mensen helpen , ja, dat zit er gewoon ingebakken, en rechtvaardigheid. Als je mij echt wilt zien steigeren na 10 seconden, dan is het om onrechtvaardigheid, dan word ik fysiek ook.  Dan fret ik je op.

Snap ik.  Ik kan daar ook echt in opgaan als ik zo een film zie of echte beelden – want film tot daar aan toe.

Ik vraag me ook af, wat jij doet, jij doet echt wel wat je wilt, je volgt je gevoel, je hart daar wel in, denk ik.  Maar, dat is niet altijd zo evident toch?

Neen, neen.

Nu is dat makkelijk.  Wel makkelijk, achteraf gezien. Maar, als jij …

Ik ben altijd nieuwsgierig geweest. Ik heb heel veel gedaan. Ik kon niet zeggen dat ik iets niet graag deed, dat ik nooit gedaan had. Dus ik heb als geschminkte  mimeclown op straat gestaan, ik heb in een soap gespeeld – ik had dat nog nooit gedaan – ik heb daar heel veel van geleerd, maar ik heb daar ook van geleerd: da’s niks voor mij, en ik ga daar nooit meer aan meedoen. En de dag, dat het heel slecht ging qua geld – een paar contracten waren weggevallen – en ik stond toen op het punt van: “Oké, ik ga alles opgeven”, maar de beslissing is dan gegaan van zo’n serie wil ik nooit meer doen.  Dat was dan opgelijst en ik had niet veel geld toen en de dag daarop kreeg ik telefoon voor een vaste rol in zo’n serie en ik heb toen ‘neen’ gezegd. Niemand snapte dat.  Ik zeg: “Ja, sorry, ik heb dat gisteren aan mij beloofd en dat is dan direct beloofd en dan staat er een pot goud voor je kop.

Drie weken hebben ze van “Foute vrienden” gebeld. Als ik met die eerste serie had meegedaan, was dat met “Foute vrienden” nooit gelukt en daar ben ik net heel trots en gelukkig geweest. Dus ja, vertrouwen daarin hebben, soms is dat het lot – ik geloof niet in het lot – maar ik geloof wel in keuzes maken, dat er dan wel iets komt. En dat is trouwens het besluit: dat is niet altijd makkelijk. Maar, hoe ouder dat je wordt, hoe meer dingen ik gedaan heb en hoe meer ik weet. Af en toe krijg ik de vraag – er zijn veel mensen die dat beter doen dan ik – maar, iets dat ik nog nooit heb gedaan, zal altijd wel een uitdaging zijn om eens te proberen, hé.   Maar dat vind ik ook niet fout, da’s dan minstens voor de komende 5 jaar, ça va.

Ja, oké, alles op zijn tijd.

Ja, en als je dan iets nieuw probeert, waarvan je niet weet dat je dat fijn gaat vinden, kies dan zeker niet voor een engagement van 5 jaar.  Want, stel je voor dat je ’t niet leuk vindt en dan zit je vijf jaar door te gaan… Maar als het om een eenmalige opdracht gaat van – ik kan nu op niks komen…  En ik heb dat nog nooit gedaan en ik wil dat wel eens proberen en dan kan het zijn dat dat keileuk is en dat ik nieuwe dingeskes krijg waarin ik me kan verbeteren. En als dat niet leuk is, dan is het: “Mannen, niks voor mij, toch bedankt.”   Dan word je ook weer wijzer, hé.

Dat verbeteren, is dat iets wat je heel waardevol vindt? Denk je toch ook niet dat het belangrijk is dat je wel eerst – want daar zitten toch veel mensen mee, ‘naar uw kernactiviteiten durven gaan’ – want, jij weet, oké, storytelling en alles wat daar, al het creatieve dat daar bijkomt en dan zijprojectjes en daar dan in verbeteren.  Maar, ik kan me wel goed voorstellen dat heel veel mensen gewoon niet weten waar hun pad ligt  …

Ja, er zijn heel veel mensen, die op hun 50 nog niet weten wat hun passies zijn en weet ik veel wat.  Ik weet dat van mijn 6 jaar. Ik wist van mijn 6 jaar, ik wil op een podium staan. Dat zal ook wel een reden hebben hoor. En je hebt dat talent en dat blijkt dan te werken. En als ik dan iets doe, dat ik nog nooit gedaan heb, dat kan iets zijn zoals een galashow presenteren voor een bedrijf.  En ik denk: “Ja, dit is echt niet mijn ding, maar mag ik er mijn ding van maken en daar ook iets van humor insteken….” En ik krijg vrij spel.  En dat wordt dan een try.  Ik heb dat al een paar keer gedaan ondertussen en ineens blijven ze er mij voor terugvragen en ik heb daar toch wel een indruk nagelaten én ik vind dat wel eens leuk om zo iets te doen. Gewoon, ik ga nooit een fulltime presentator van gala’s worden. Maar, ik weet nu: “Ik kan dat, als ik mijn eigen stijl mag houden en er mag humor inzitten, dan weet ik dat ik een heel fijne host kan zijn.” Dat wist ik dan tevoren niet.

Maar, effectief, weet je, ik weet niet of ik op mijn 80 nog theater aan het doen ben, ik weet niet of ik nog stand-up aan het doen ben, maar ik weet wel dat ik nog verhalen zal vertellen. ’t Kan zijn dat ik dan aan het schrijven ben, dat ik dan aan het schilderen ben, eender welk medium, ik weet het niet. Maar, weet je, dat is dan het uitzuiveren van: “Wat doe ik eigenlijk?” Oké, standup dat is mensen aan het lachen brengen. Ik ben ook iemand die heel graag mensen ontroerd, …. Eigenlijk is dat verhalen… Basically doe ik alleen maar verhalen vertellen en het medium kan veranderen.  Maar, uiteindelijk zal ik altijd verhalen blijven vertellen.

Mooi, denk ik, dat je dat zo ziet. Heb je dat voor jezelf, ‘dat uitzuiveren’ van wat je doet of van wat je wilt doen, is dat iets wat je zelf voor je eigen hebt uitgemaakt of heeft dat ook iemand ooit gezegd?

Neen, je raakt geïnspireerd door met mensen te babbelen. Maar, ik ben ook iemand die twee boeken per week leest, de ene keer is dat een roman, de andere keer is dat een filosofisch werk, de andere keer is dat over weet ik veel wat. Waar ik op dat moment meer wil over weten. Dat is allemaal voedsel om te verwerken en te gebruiken. En ja, als artiest is je lijn, of mijn lijn - zoals sommige mensen beginnen aan film en die doen heel hun leven film. Mijn lijn is nooit zo duidelijk geweest.  In die zin dat de keuzes soms ook gebonden - waren aan “Hé, ik moet zien dat ik een boterham verdien” en dan blijft uiteindelijk over wat je het allerliefste doet en als je daar dan uw geld mee kunt verdienen, ja, dan weet je: “Zou ik dit elke dag kunnen?” Ja, direct, zonder twijfel. Niet zonder twijfel, nu zou ik weten dat ik ook af en toe wat rust moet pakken, want dat ik anders last heb van paniekaanvallen. Maar, ja, dat is … ik ben nooit tevreden met wie dat ik op dit moment ben.  Dat is altijd ‘verbetering’.  En nu is de verbetering heel fysiek én mentaal.  Maar, wat ik graag kan en wat mijn talenten zijn, dat weet ik al wel eventjes.

Oké, heel waardevol om daar een zicht op te hebben, hé. En je zegt: “Ik weet van mijn 6 jaar: ik wil op een podium staan.” Hoe hebben je ouders gereageerd op wat ik je nu net hoorde vertellen? Door het feit dat ze met ontwikkelingshulp enzo bezig zijn – waarschijnlijk redelijk ruimdenkend, ik weet het niet, maar toch - goed, hebben zij  hebben zij je daar inderdaad effectief in gesteund (6 jaar en op een podium staan) want bijna 40 jaar later verdien je gewoon voltijds je brood ermee.

Zij hebben mij nooit tegengehouden. Maar, onlangs bij mijn psycholoog ben ik de terugreis beginnen doen, van waar komt het idee dat ik humor moet maken, mensen laten lachen, en dan ook tot de vaststelling gekomen dat alles wat ik heb gedaan om dit te kunnen, allemaal mijn eigen beslissingen zijn geweest. Ik heb in het vierde leerjaar zelf beslist om dictie te gaan volgen om te kunnen babbelen. En daarna zelf voordracht gaan volgen, ik heb ook op mijn veertien zelf een theatergroep gevonden in Antwerpen en ik moest dan op mijn 14 alleen met de bus naar ’t stad, naar Antwerpen, wat ik eerst niet mocht.  Maar, ik heb daar toen zelf voor gebeld: “Ik wil bij jullie groep komen”. “Kom een keer mee”.  Ik heb al die dingen – ze hebben me wel niet tegengehouden – maar ik heb al die dingen zelf gedaan. ’t Is niet dat ze zeiden: “We zullen je even inschrijven in de muziekschool.” Allemaal zelf gedaan. Dus, dat was in het begin al heel duidelijk van dat was wat ik wilde, dat was waarvoor ik leefde, dat was mijn passie, dat was … Ik zat ook nog bij de scouts, ik deed aan sport, maar dat is nooit hetzelfde geweest als het talent ontdekken van het effect dat je hebt als je op een podium staat en dan effectief er talent voor hebben.  Dat mensen, ja, komen kijken en wat je doet, leuk vinden, of grappig of mooi of ontroerend… Maar, dat is allemaal wel eigen initiatief geweest.

Na het middelbaar hebben mijn ouders wel gezegd: “Eerst een diploma halen”, ik heb dan 2 jaar geprobeerd en dan zagen die ook dat – enfin ja, onze zoon wordt daar niet gelukkiger van.  Ondertussen was ik met improvisatietheater zo goed bezig en toen ik mijn eerste geld begon te verdienen, toen had ik zoiets van: “Sorry, ik ga improvisatietheater doen.” 

Ik denk dat het voor velen wel een bron kan zijn.  Dat je inderdaad, er wordt vaak door vele ouders toch gefocust, gehamerd op dat diploma, maar goed…

Mijn ex-vrouw heeft dat ook en ik heb dat veel minder. Jongen, als je vioolbouwer wordt, zie dat je een gepassioneerde vioolbouwer wordt, die – voor uw kunnen - de beste violen ever maakt.  Voor mij maakt dat niet uit, maar kies er wel voor. En werk er ook voor.  Want hij heeft nu gemerkt dat hij grappig is op een podium en dat hij dan zo vraagt: “Papa, mag ik nog eens mee?”.  Dan is het “No”, ik wil niet heel die weg plaveien. Dat is een vak en je gaat moten werken. Hij heeft zichzelf ingeschreven in de muziekschool voor volgend jaar.  Zelf initiatief ook, voor ‘Woord’ en ‘Media’, zoals leren rappen, vloggen, impro, stand-up.  Ik had zoiets van: “All right, go.” En als je ziet dat iemand daar zo hard voor aan het gaan is en ik kan die daarin vooruit helpen, natuurlijk. Maar niet, als een cadeautje in zijn schoot werpen, nog niet bijna.  Want daarvoor zie ik mijn eigen vak te graag.

Jaja, ik snap het wel.  Je beseft dat het niet zo’n simpele weg is en dan nog ..

Er zit ook veel kennis achter: hoe schrijf je een goei grap, hoe maak je een goed verhaal, wat moet daar in zitten? Heel wat technische shit van ons vak. Wat veel mensen niet door hebben: “Hoe weet je dat dat een goeie grap is?”  Oké, in se, weet je dat niet 100 % zeker, maar bij een try-out weet je toch dat 80 % gaat werken.  Omdat je toch weet: “Die grappen zitten technisch goed, die worden nog beter.” Maar, dan moet je wel weten hoe een grap ineen zit en wat een promesse is en wat een eindmeet is en een punchline.  Als je dat allemaal niet snapt, dan vergeet het dan dat je een goeie grap hebt.

Nee, nee, misschien- ik overval je er misschien mee – ‘Lachen is gezond’, daar zijn we het wel over eens. Kan jij zo uit je hoed, uit je mouw een goede grap toveren?

Neen, neen.  Dat is hetzelfde als aan een bakker vragen: “Hé, kun jij brood bakken?”

Ik weet dat niet goed. Ik ben daar zelf niet goed in.

Ik kan een stuk van mijn show vertellen, hé, maar daar heb je dan weer context voor nodig. Wat wij wel rapper kunnen is, als wij in gesprek zijn met een groep of met twee mensen, is heel snel ad rem antwoorden, waardoor de grap ontstaat.  Waardoor de ander iets heeft van: “What the fuck”.  Het zit er soms tot in den treure in bij ons.  Als je een gesprek hebt met 4 comedians backstage en dan haantjesgedrag, dan zeg ik: “Mannen, houd je grappen tot straks.”  Ik heb ook die geldingsdrang backstage niet meer.

Ik stap op het podium, dat is strikt en ik ga, maar ik heb niet de nood om backstage ook de grappigste te zijn. Zo heb je nog wel van die jonge wolven “Woep, how how, ik ben altijd grappig”, dan heb ik zoiets van: “Voor mij moet je geen show spelen.”  Dat is zoals tegen en sprinter op de Olympische Spelen zeggen een uur op voorhand: ‘Stop met sprinten en bewaar dat gewoon voor dat sprintje straks, dan moet het gebeuren.”  Je kunt opwarmen, dat is iets anders. Maar een sprintje trekken, tien sprintjes trekken vooraf … dan is dat geen goed plan, hé.

Oké, en je show, – nu het zijn rare tijden, corona is in ons leven gekomen – vertel eens welke show was je aan het spelen?

Ik was juist in première gegaan, de week voor de quarantaine. Een nieuwe show ‘Er was eens Jeron’.  Die gaat over sprookjes. Een volledige standup-show, waarin ik eigenlijk sprookjes vergelijk met de huidige wereld en ook waarom lezen we die shit nog voor aan kinderen.  Want, er staan zoveel groffe, foute dingen in dat de grappen zich bij wijze van spreken zelf schreven. En, die show was juist uitgekomen, ik wou die binnenkort – er zijn een hoop shows uitgesteld - maar we weten zelfs nog niet of we in oktober kunnen spelen.  Ik heb van de zomer ocharme twee showkes staan voor 50 man. En die staan er nu drie dagen in, want voor de rest is dat aan het borrelen, en dat is behoorlijk funest. Platte kaka op dit moment. Ja, ik heb in se geen werk tot januari. En als we dan voor meer volk mogen openen – los van het feit of er een tweede golf komt – je moet dan het volk terug in de zaal krijgen.  Mensen gaan rapper op een terrasje zitten, maar gaan die met 200 man in een theater zitten?  En wat als er midden in je show iemand begint te hoesten? Ja, dan is de zaal terug leeg. Maar, ik maak me er ook niet teveel zorgen om.  Ik heb zoiets van: “Het leven loopt en we zien wel.”  Ik ben ook nog met een paar nieuwe initiatieven bezig, zien waar die gaan uitkomen en niet stilzitten.  De eerste week van de quarantaine ben ik 5 weken van het internet geweest, iedereen was filmkes aan het maken en blabla en ik had zoiets van dees is niet mijn ding. En dan begon dat te minderen, dan ben ik onlineshows beginnen spelen voor bedrijven met een heel programma. Hoewel dat die bedrijven nu terug aan het open gaan zijn. Er is online-moeheid wel een beetje nu. Ja, dan komen we wel op iets anders, hé.

Oké, ‘teveel zorgen maak ik me niet’, is dat dan omdat je ergens financieel een buffer hebt?

Neen, want ik had juist geïnvesteerd in mijn première.  Alles wat ik terug verdien, ik ben aan de quarantaine begonnen met een rekening die juist niet onder nul stond.  Maar, ik ben nog altijd niet aan mijn Visa geweest, wat ik al goed vind.  Ik heb ook veel zuiniger geleefd, omdat je gaat niet meer weg, niet meer 3 keer tanken in de week.  Want met de 1.200 euro, die ik krijg van de staat, ga ik het toch niet blijven trekken. Maar, ik heb zoiets van ‘ja’… Dat is geen gelatenheid, maar dingen die je niet kunt veranderen, moet je je ook niet druk in maken.  Als je dan al op iets wilt komen, dan ga je net niet die druk mogen hebben, want dan loop je toch vast. Ik heb zoiets van: “Ja, ik sta gewoon open voor, ik zie wel.” Er zijn nu al mensen die gebeld hebben: “We willen dat je je podcast opneemt tijdens uw wandelingen.  Misschien wordt het iets, ik weet het niet. Op dit moment heb ik zoiets van: “Neen, die wandelingen zijn voor mezelf en ik wil dat op mijn gemak kunnen doen,” maar misschien dat ik wel 1 keer in de week een recorder meepak en dat ik gewoon begin te vertellen omdat ik op dat moment aan denk – dat zou zomaar kunnen – ik weet het niet. Maar, het feit dat ik al drie keer luidop heb nagedacht over dat idee, dat is zeker niet uitgesloten. Dat is nog aan het borrelen.  (Hoest)

Ja! Als dat dus gebeurt tijdens een show…

Gedaan met spelen!

Goed.  Je hebt er daarstraks al iets over gezegd: je bent aan het wandelen, je bent al 3 maand aan het trainen met een personal trainster.

Trainster, keischoon madam, keitoffe ook. Ex-Olympisch atlete.

Je mag reclame maken.

Josefien Willemen. Topmadam. Ja, met een personal coach, dat moet zo hard klikken, want die moet je over een grens pushen en als die geen gevoel voor humor heeft, het zou zo niet werken.  En nu ga ik er gewoon graag naar toe.  We hebben van de week squats gedaan met gewicht op mijn heupen.  Dus, dat is zo’n – wacht hoe heet het – ….iets Amerikaans waarbij je een band op je heupen krijgt en daar komen gewichten aan. Ik heb 30 squats gedaan met 120 kg en zij heeft mijn benen ook gefilmd: de aders liepen erop. Ik had zoiets van: “Weuuuw!” En ik voel dat aan heel mijn lijf, dat is harder aan het worden, dat is plezanter aan het worden en elke week ga ik vooruit en daar krijg ik … Ik ben stijf dan ook, maar aanvaardbaar stijf. Zo’n klein beetje, dat je weet oké ik ben er niet over gegaan, je voelt die spieren zijn nu aan het opkweken, aan het sparen.

En weet je wat heel leuk is tijdens zo’n training en dat heb ik ook nu pas gemerkt? Tijdens het wandelen denk je heel veel na, tijdens zo’n powertraining niet. Het enige waar je nog aan denkt is: “Hoe krijg ik deze 60 kg nog hoger?” Voor de zoveelste keer in een benchpress.  En ja, je gedachten schakelen uit en je gaat puur op wilskracht, puur op ‘ik moet dit terug naar boven krijgen.’  Alleen die handeling is genoeg om heel je lijf te vullen. Dat is heerlijk.  Voor iemand als ik om een keer je kop te doen stoppen.  Dat is een cadeau.

Ja, want daar zit voor jou wel de uitdaging, hé.

Rust.

Zoveel ideeën, en creativiteit… En tijdens het wandelen … je zei daarstraks dat het wandelen ook gezond is voor je hoofd. Maar het uitzetten van je gedachten lukt niet zo goed tijdens het wandelen?

Beter en beter.  Ook het feit dat ik geen muziek meer speel. Wat ik vooral heb gemerkt is dat ik de laatste twee weken veel meer aan het rondkijken ben. Daarvoor was ik met mijn muziek bezig en shit aan het verwerken in mijn kop en ineens is die muziek weg, die ogen zijn opengegaan.  Ik heb al eens herten gezien, ik heb vosjes gezien, ik heb honderdduizend konijnen gezien, ja, ik heb veel meer oog voor bepaalde details. Dus, ik denk dat dat aan het gebeuren is. Ik denk dat je dat ook pas kunt hebben als je niet meer heel de tijd zit te peinzen, te tobben, te verwerken, creatief te wezen, … die druk is weg. En, ik hoef ook niets te creëren en opeens komt dat dan op, en dan heb je zoiets van ‘allright leuk idee’.

Ik ben nu ook begonnen met een boek te schrijven.  We zien wel wat dat wordt. Ik heb een heel leuk verhaal gevonden en ja, misschien wordt dat nog wel iets: boeken schrijven. Dus, ik ben nu op mijn gemakske elke dag aan het typen en een boek aan het maken, een thriller.

Amaai, dat is zo eens iets anders.

Wat ik bij deze niet beloof is dat die ooit gaat uitkomen.

Ik wou zeggen: we kunnen misschien een exemplaar wegschenken aan de luisteraars als hij uitkomt, maar ja, dan moet ik wachten tot die uitkomt.

Ik moet dan nog iemand vinden die dat wil uitgeven. Maar, misschien is dat gewoon een fijne oefening voor mezelf en heb ik zoiets van: “Ja, ik heb dat goed gedaan, maar niemand hoeft dat te lezen.”

Misschien.

Misschien maak ik er een gratis e-book van en zeg ik: “Pak aan, lees maar.”

Als het gaat over boeken – ik stel die vraag regelmatig – je gaf daarstraks aan dat je twee boeken per week leest. Van welke boeken zeg jij: “Die moet je gelezen hebben.”

Het boek, dat het laatste jaar mijn leven heeft veranderd – en dat mag je gewoon letterlijk nemen – dat is: ‘De meeste mensen deugen’ van Rutger Bregman. Dat is, ja, .. Heb je hem gelezen?

Ja, ik ben er mee bezig.

Echt.  Heel het idee van zo anders naar de mensen te kijken, naar de wereld te kijken, terwijl ik iemand was die vijftien keer per dag het nieuws volgde, de wereld was om zeep aan het gaan, ik was daar eigenlijk heel donker in. Door dit boek ben ik gewoon opengebloeid van “Fuck, eigenlijk zijn de meeste mensen wel goed” en het eindigt met tien tips, ja, ik ben er direct mee begonnen: “Dat ga ik niet meer doen en dat ga ik niet mee doen en …” en dat werkt. Voor mij was dat een ‘eye-opener’, het laatste jaar.

Nog een boek dat je waardevol vindt?

Ja, ik ben nu in een boek bezig van mijn ex-schoonbroer – mijn zus was ermee getrouwd – Hugo Luyten, ‘Het jaar van de slang’.  Een thriller, die zich in Antwerpen afspeelt en echt echt goed is. Ik ben nu halverwege, want het is een fucking trein waar dat je door vliegt. Elke scène is ‘fuck, fuck’ en ik hou ook wel van thriller.  Allé, ik hou wel van heel veel.  Ik heb juist nog één gelezen van Stephen King, die ik nog niet had gelezen, ‘The stand’ – ‘De beproeving’ en dat gaat eigenlijk over een wereldwijde pandemie – euch – maar het leuke is dat die pandemie 10 keer zo erg is, of 100 keer zo erg als wat we nu hebben meegemaakt. Dus eigenlijk is dat wel goed om nu te lezen. Het kan nog erger.

Ja, relativerend toch ook.

Ja, ja. Ik heb een periode niet gelezen, maar dat is gewoon met de breuk met mijn vriendin.  Ik kon ook geen Netflix kijken of zo…  en dan wandelen, wandelen, wandelen.

En af en toe eens goed bleiten…

Ja.

Right. We zullen stilaan afronden.  Maar, als ik je vraag: “Welke vraag heb ik je niet gesteld, die ik had moeten stellen?

Ik ben daar heel makkelijk in. Gij had mij niks moeten stellen.

Ja, haha.  Heel terecht. Ik wil maar zeggen: “De goed-in-je-velpodcast draait rond mensen inspireren om zich beter te voelen, om met – ook klinkt dat heel cliché – om de beste versie van zichzelf te worden, hé, en daar het maximale uit te halen.  Is er zo nog iets, waarvan je zegt: “Awel, dat wil ik echt nog wel zeggen.”

Ja, zorg dat je goed slaapt. Omdat ik merk dat als ik weinig geslapen heb, mis ik energie in de dag en ik ga er mij dan slechter en slechter van voelen. Die constante moeheid – ook zo’n moeilijkheid waarmee ik zat toen ik terug begon te werken – ik kom dan laat thuis en hier wordt ’s morgens vroeg aangebeld.  Weet je, het stramien waar ik in leef, is niet het stramien van de rest van de wereld.  Dat is anders een moeilijk evenwicht. Maar, het gooit alles open.  Gooi het gordijn open, laat het licht binnenkomen, he fysieke kan het mentale sturen en omgekeerd ook. Als je voelt dat je vastzit, ga wandelen, ga buiten, ga fietsen. Zorg dat je in beweging bent. Dan ga je jezelf waarschijnlijk ‘loswrikken’, als je merkt dat je fysiek te moe bent, dan kan je dat mentaal gebruiken. “Kom, we wandelen, die moeheid verdwijnt als je in beweging bent." Dan heb ik het niet over 3 dagen niet geslapen, maar zo een dag, die futloosheid, van: “Ik heb een dag hard gewerkt, op bureau gezeten en ja dan heb je wilskracht nodig om je schoenen aan te doen en te gaan wandelen. Awel, doe dat, kom terug, pak een doucheke en je hebt precies een heel andere dag dan. Dus, laat dat je langs twee kanten stimuleren, je mentale en je fysieke.  

Top. Tot slot: als fitheid betekent dat je je gezond en energiek voelt.  Op dit moment, Jeron, hoe fit voel jij je op een schaal van 0 tot 100.  Hoe voel je je, hoe gezond en energiek ben jij op dit moment?

Op dit moment 65, maar ik ga naar 90 denk ik, dat is de bedoeling.

Ja.

Stel dat het 65 is, maar ik denk dat ik van 45 kom, ja, ik ben 21 kilo kwijt, ik heb van de week een pak aangekregen van 21 kilo en dan had ik zoiets van ‘what the fuck’, dat heb ik heel de tijd meegedragen.  Ik weet dat de weg nog… ik heb er nog 15 te gaan, misschien 12.  Maar, ja, dat is zo geen opdracht meer. Ik sluit dat af, ik ben er mee bezig, ik weet dat dat gaat komen.  Als ik van 65 naar 85 of naar 80 ga, het gaat altijd winst zijn, pure winst. En misschien in de hogere regionen, dat dat dan echt op details gaat beginnen aankomen, maar dat zien we dan weer wel.  Ik ben effectief aan het denken om naar Compostella te stappen, of naar de Franciscusroute in Italië, … 2 maand alleen zo maar stappen, ik heb nu al zoiets van ha, heerlijk.  Ik voel ook dat je lijf niet meer pijn doet van een inspanning, van sport, dat 10 kilometer peanuts is, ….

Als je dat tegen mensen zegt, 10 kilometer, oei dat is 2 uur stappen. Man, dat is zo voorbij. En dan doe ik er nog een uurtje bij gewoon.

Goed. Super. Awel, graag als je richting de 80 aan het gaan bent, dan maken we misschien nog eens tijd voor een interview.

Ja. Dan gaan we samen joggen.

Wie weet.  Of inderdaad nog eens samen wandelen.  Ik denk dat het belangrijk is om inderdaad …

Nu, ik meen dat, hé.  Je woont daar in het Lierse …daar ergens?

Bouwel, Grobbendonk.

Als je daar een heel mooie wandeling weet en eens mee wil wandelen, dan kom ik tot daar en wandel ik mee.

Graag.

Dat is ook voor de luisteraars.  Hé, ik woon in Wetteren, ik wil wel eens gaan wandelen met Jeron, en over van alles babbelen.  Laat maar weten.

Ik vind dat wel een schitterend idee. Ik zal er eens over nadenken welke route ik je wel eens wil leren kennen.

Ochtendwandeling, doe ik wel altijd alleen…

Dus op een avond, dus ook voor de luisteraars…

Ik heb zeven avonden ter beschikking.

Zalig gewoon.  Ik zou zeggen … Ik denk dat jij geweldig goed bezig bent. Dat je stappen aan het zetten bent. ‘Trust the process’. En dat dat ‘the way to go’ is.  Goed, hartelijk dank voor je tijd.  Voor de goeie tips, die je hebt meegegeven en boeken en alle andere interessante dingen.  Dus, waarvoor mijn oprechte dank.

Zeer graag gedaan.

Goed, tot snel. Mercikes, hé.

Salut.