Interview Belle Perez

In de derde aflevering van de ‘Goed in je vel’-podcast interviewde ik Belle Perez.

Het interview kan je beluisteren via de Apple Podcast App, Spotify of Soundcloud.

Ben jij niet zo 'in to' het luisteren van een podcast?

Geen nood. Hieronder kan je het interview met Belle Perez doornemen.

Ziezo, welkom bij de derde aflevering van de ‘Goed in je vel’-podcast.In deze aflevering interview ik Belle Perez. Belle raakte bekend door haar deelname aan de preselecties voor Eurosong, maar maakte ondertussen al tal van hits. Zo won ze bijvoorbeeld vijf keer de Radio 2 Zomerhit en werd ze twee maal verkozen tot publiekslieveling door de Radio 2 luisteraars. Ze verkocht onder andere het Sportpaleis in Antwerpen en Ahoy in Rotterdam uit en weet dus wel wat te vertellen over  - onder andere – hoe om te gaan met stress en druk van buitenaf.

Ook vertelt ze onder andere over jezelf zijn, inspireren en hoe je in balans kan komen met jezelf.

Ik zou zeggen: zet je even lekker neer en geniet van deze aflevering.

Veel luisterplezier!

Goed, María Isabel Pérez Cerezo, Belle Perez

Mag ik u gewoon Belle noemen?

Jazeker!

Goed, Belle, even vooruit spoelen om te kunnen terugkijken. Stel, jij ligt op je sterfbed – laat ons hopen dat dat nog lang weg blijft – maar welke dingen wil jij je dan vooral herinneren?

Ik denk, waar dat ik de laatste tijd heel veel waarde aan hecht, is echt bewust zijn van bepaalde dingen. En dat gaat heel breed bij mij. Dat gaat over het moederschap waar ik ondertussen drie jaar in verzeild ben geraakt. Vriendschap, familie, dat zijn dingen waar ik de laatste tijd wel enorm bij stilsta. Waar dat vroeger bij manier van spreken een vanzelfsprekendheid was om zes weken op vakantie te gaan bij mijn grootouders in Spanje… Dat was een echte sleur, een opgave, ik moest mijn vriendinnen dan hier achter laten…  Maar nu zou ik daar bij wijze van spreken direct voor tekenen om dat nog een keer te kunnen meemaken. Ik hoop dat ik dan kan terugblikken op mijn leven en dat ik nog steeds die warmte voel en een bepaalde voldoening.

Warmte, voldoening, bewustzijn… Dus vroeger had jij het gevoel… is dat dan misschien iets waarvan je zegt dat komt met de leeftijd? Iets dat je vroeger dan totaal niet had, dat bewustzijn?

Ik denk dat dat met het ouder worden inderdaad - en het vallen en opstaan en de levenslessen - dat dit je op de één of andere manier wel vormt. Als ik zo terugblik, twintig jaar geleden – de start van mijn carrière – heeft Stijn Meuris eens op een bepaald moment gezegd: “Maar hoe kan die nu over bepaalde thema’s in het leven zingen? Die heeft nog niks meegemaakt.” En ik was boos op hem, hé. Ik had zoiets van: “Wat weet jij nu van mijn leven?” Maar hij had gelijk. Dat is nu geen kameraad of iemand waarmee ik op één golflengte zit. Maar hij had wel gelijk. Want ik had helemaal nog geen rugzak. En ge moet bepaalde dingen meemaken in uw leven om te kunnen genieten en om bepaalde dingen te kunnen appreciëren. En ge moet ook eens heel diep gaan om weer eh… ja inderdaad die voldoening en die vreugde uit uw leven te halen. Dat klinkt nu misschien heel zwaar wat ik zeg. Maar dat gaat bijvoorbeeld over vriendschappen waar je afscheid van neemt. Maar ook relaties die stuk lopen, mensen die je verliest. Mijn grootouders, die alle vier overleden zijn, die eigenlijk ook een stuk van uw jeugd meepakken. Da’s toch wel heel pittig, vind ik. Maar het maakt het leven ook wel veel rijker en mooier. En zeker ook met de komst van Elia, dat heeft mij als mens enorm verrijkt.

Als je zo een kind ziet opgroeien, en je denkt dan terug aan je eigen kindertijd… Ben je daar dan ook bewust mee bezig?

Ja, ik voel wel dat ik daar nu een andere perceptie over heb. Bijvoorbeeld zeker als wij met mijn papa zo een paar weken op vakantie gaan in Spanje – als Elia op bed ligt - dan komen die leuke gesprekken op het terras los. En dan blik je terug en heb je het over de oma’s en opa’s en dan heb je het ook over de opvoeding, die ze mij en mijn zus hebben gegeven. En papa is er nog altijd van overtuigd dat hij toch een bepaalde fase in zijn leven tekort gekomen is, omdat hij heel veel gewerkt heeft. We zagen die soms om de paar dagen niet. Dan had hij zijn ‘nine to five job’ en dan ging hij ’s avonds nog bij mijn oom in het restaurant helpen. En ik heb hem dat ook heel vaak op zijn hart gedrukt, zo van “Papa wij zijn daar echt niet slechter van geworden.” Ik denk dat ik zowel voor mijn zus als mezelf mag spreken dat wij een hele fijne zorgeloze jeugd en kindertijd hebben gehad. Wij hadden niet de pure luxe, wat ook niet moest. Maar wij hadden wel datgene dat wij nodig hadden, en we hebben de juiste waarden en normen meegekregen. En aan de andere kant  - oké, papa die werkte heel veel - maar wij gingen dan ook soms zes weken op vakantie. En daar waren mijn vriendinnen dan toch ook jaloers op. “Amaai zes weken, dat kan toch niet.” Dus wij hebben daarvoor weer andere dingen in de plaats gekregen. Maar ik heb dat nooit als een negatief iets beschouwd. Zeker niet omdat er een bepaalde structuur was in ons leven. Door de week gingen wij naar school, dan was het tijd om te werken. En in het weekend was het familietijd. En daar werd ook nauw op gelet dat wij elke zondag naar mijn grootouders gingen. Of dat ik daar in ’t weekend bleef slapen. Dus ik ben eigenlijk ook een beetje opgevoed geweest door mijn beide oma’s.

Oké, ja. Want dat vind ik altijd toch wel boeiend en fascinerend inderdaad, dat jouw grootouders jouw ouders hebben opgevoed, en dat je – zoals je zelf zegt – ook waarden en normen hebt meegekregen van je grootouders. Dan denk ik, daar zit zeker wel waarde in, maar van de andere kant ook dat zij in een compléét ander tijdperk hebben geleefd. Dat vind ik ook altijd de moeite om even bij stil te staan. Ik geef vaak het voorbeeld bij mensen die ik begeleid… We hebben toch allemaal geleerd van je bord leeg te eten. Je moet je bord leeg eten, allez, bij ons toch? Werken, werken, werken is ook nog zo een hardnekkige. Ik ben er van overtuigd dat dat voor een stuk komt omdat onze grootouders de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt. En na de oorlog moest er effectief heel hard gewerkt worden om alles terug op te bouwen. Iets laten liggen op je bord, als je ooit hongersnood gekend hebt, dan is dat een heel ander perspectief. Terwijl de dag van vandaag, ben ik er meer en meer van overtuigd dat bv. dat werken-werken-werken in onze maatschappij gewoon ingeburgerd is… Je moet altijd je bord leeg eten, terwijl er nu overvloed aan eten is. Je vindt op elke straathoek iets om te eten, bij de bakker, in het tankstation, in de nachtwinkel, in de supermarkt. Je moet dus geen honger meer lijden. De wereld is zo hard veranderd. Dat is bij mij toch een dubbel gegeven.

Ja inderdaad. Ik geloof daar ook wel in dat zij een heel andere rugzak hebben dan wij. Maar ik vind wel, dat je een kind kan uitleggen dat ie zijn bord moet leeg eten, of dat hij in ieder geval van alles geproefd moet hebben. Of dat ie nog een laatste hapje moet nemen als hij niet meer wil eten en genoeg heeft… Maar hij heeft al van alles gezien waar hij wil mee spelen, dit of dat. Dan zeg ik wel “Je moet nog één hapje nemen” en dat is voor mij wel een beetje mijn doel… Dat ik ook kan uitleggen: wat is de essentie? En wat is de achterliggende gedachte? Dat er kindjes zijn die honger hebben. Dat er ook heel veel kindjes zijn die het niet zo goed hebben als hij. Ik denk als je die waardes kunt meegeven… niet het feit dat hij zijn bord moet leeg eten. Maar het feit dat hij inderdaad beseft van… Dat hij ook weet waarom. Bijvoorbeeld ook uitleggen waarom hij bepaalde dingen wél heeft… Dat hij inderdaad twee fietsjes heeft en sommige kindjes maar één of geen. Maar dat hij moet delen. Da’s heel gek, ik geef hem ook altijd voldoende mee. Ik zeg ook altijd, als er bijvoorbeeld een kindje is die zijn boterhammen vergeten heeft, die te helpen. Je hebt genoeg mee. Ik weet het, da’s een driejarige… Maar ik denk wel dat dat ergens gaat blijven hangen – dat hoop ik dan toch. En da’s ook datgene dat je van thuis meekrijgt. Ik begrijp wel dat er inderdaad overvloed is. Alles is te koop, alles is vluchtig. Maar ik geloof wel dat er een kentering aan het gebeuren is. Mensen willen ook minder op die social media zitten,  mensen willen zich bewuster zijn van bepaalde dingen. Ik ook. Ik geef dat eerlijk toe. Ik zit nu in een soort ‘reorganisatiefase’ voor mezelf. Ik had ook wel het gevoel dat ik mezelf aan het voorbij lopen was in bepaalde dingen. En dat ik alleen maar aan het zorgen was voor iedereen. En ik was mezelf aan het laten ondersneeuwen. Ja, ik merk dat nu – ik ben daar zo nu een maand mee bezig – en ik voel mij ook veel beter. Maar dat was ook gerelateerd met lage weerstand, en het heeft er allemaal mee te maken. Voeding aan het verwaarlozen. Elia heeft elke dag een vers kopje soep. De mama die maakt het. Maar eet ik het zelf? Nee. Dat bedoel ik met bewust zijn, en uzelf eigenlijk eerst in balans krijgen. Hoe mooi zeggen ze dat wel niet, bijvoorbeeld in een noodsituatie in een vliegtuig: zorg dat je eerst zelf je zuurstof op je gezicht hebt. En dan pas…

Je wil eerst je kinderen helpen natuurlijk. Maar toch moet je eerst in het reine zijn met jezelf, in balans, om die positiviteit en rust door te geven. Dat is iets waar ik nu enorm mee bezig ben, mezelf weer een beetje soigneren. En dat is helemaal niet egoïstisch. Daar heb ik wel een tijd mee rondgelopen, dat ik dacht “me-time, dat wil zeggen egoïstisch zijn”. En oei - ik had het er net nog met die madam over – als je een dag vrij hebt, kan je gerust toch je kind een dag naar de opvang brengen. Dan wordt er gezorgd, dan wordt er gepoetst, dan wordt er eten gemaakt. En straks als je kind terug is, dan is het weer feest. Dat heeft bij mij even geduurd. Dat komt omdat ik een ‘pleaser’ ben van nature. Maar dat is ook een werkpuntje, denk ik, voor meerdere mama’s hoor.

Tja, als mama, wanneer heb je nog eens een momentje voor jezelf, hé?

Balans, dat is eigenlijk het woord. Alles met mate.

Dus jezelf in balans brengen, iets meer voor jezelf zorgen… Concreet? Want ik kan me perfect voorstellen dat heel veel mensen daar ook mee worstelen.

Ik heb zo een soort stappenplan: “Wat wil je eigenlijk doen met je leven?” Ik heb bepaalde doelen voorop gesteld, zowel privé als zakelijk. En ik probeer daar heel gefocust en heel gericht mee om te gaan. Ik ben een pak selectiever geworden. Waar ik vroeger bij manier van spreken impulsief dingen in het wilde weg deed, doe ik dat nu niet meer. Ik ben er me heel goed van bewust dat ik nog moet investeren in mijn carrière, maar ik doe niet meer alles. Omdat ik ook de balans wil hebben in mijn sociaal leven, in mijn privéleven. En – dat zal jij ook wel beamen – ik ben sinds een paar weken ook weer bezig met sporten. Ik probeer dat ook meer tijd te gunnen. Gewoon hoofdje leeg maken. En ik mérk dat. Dan is dat thuis even een half uurtje op die loopband. Het bewuster bezig zijn met mijn voeding. Goed ontbijten. De prioriteit is niet meer ‘afvallen’, nee, ik wil gewoon ‘in shape’ zijn, zowel mentaal als fysiek. En je focus ligt anders.

Dat ‘hoofd leeg maken’ door bijvoorbeeld te sporten, is dat iets waar je het moeilijk mee gehad hebt?

Ja, het was niet een kwestie van ‘moeite’. Ik kon het niet opbrengen. Ik geef dat eerlijk toe: ik heb zo sinds eind vorig jaar ook wel een beetje gekwakkeld met gezondheid en dan weer terugvallen, ziek zijn, keelpijn. Concerten moeten afgelasten. Op een gegeven moment had ik zoiets van: ‘”Ik moet er wel iets gaan aan doen”. En ja, dus inderdaad weer op die voeding beginnen letten, en je hoofd een beetje… ja, hoe noemen ze dat bij een computer? Resetten? Voilà. En ik was er ook klaar voor, om bepaalde dingen te gaan beslissen in mijn leven. Ook thuis een beetje reorganiseren qua planning en structuur en voilà. Je hebt ook niet alle wijsheid in pacht, maar ik voelde goed dat je een klik maakt in je hoofd. En da’s zo gek hé: mensen volgen! Het begint bij uzelf…

Mensen uit je omgeving… En bedoel je dan je man op de eerste plaats?

Ja, ja. Mijn ouders, mijn vrienden. Ik denk ook wel door wat je uitstraalt en wat je geeft, dat je dat op een gegeven moment ook voor een stukje terugkrijgt. En de mensen… da’s ook heel eerlijk, hé. Want op een gegeven moment maak je voor jezelf een beslissing, en dan ga je een bepaalde weg op. Er zijn dan ook mensen die wegvallen, hé. Ik heb ook afscheid genomen de laatste maanden. Van een aantal mensen op zakelijk vlak, omdat ik ook vond, niet dat die een negatieve sfeer uitstraalden of zo, maar ik wou ook eens uit die comfortzone. En ik wou ook nieuwe dingen gaan uitproberen. Dus ja, dat brengt dat dan ook weer teweeg.

Maar da’s ook niet zo gemakkelijk, hé? Uit de comfortzone, daar komt dan misschien ook weer angst bij kijken.

Je stelt jezelf heel kwetsbaar op, en ja, ik kan ook af en toe een heel onzeker iemand zijn. Maar ja, selfcare en selflove, en alles wat daar mee te maken heeft is toch wel belangrijk. Ja en ik kan ook niet alles. Ik heb me daar bij neergelegd. Ik kan niet uitblinken in alles. Maar ik wil wel doen en plannen. En uitblinken in hetgeen dat ik kàn doen en wil doen, daar wil ik wel de beste in zijn.

Dus ik kom even terug op ‘je hoofd leeg maken is niet altijd gemakkelijk’. Je zei: ‘Ik kon dat gewoon niet opbrengen’. Dan komt het woord ‘fragmenteren’ ik neem aan dat je bedoelt ‘dingen in partjes doen’, zoals je in het begin ook zegde, privé en werk, en binnen die dingen doelen stellen en daarbinnen nog veel kleinere doelen stellen, in partjes kappen? Maar als je binnen die gebieden dan heel concrete doelen voor ogen hebt, dat kan je misschien wel helpen om het wél op te brengen.

Je kan dan wel doelen vooropstellen, maar het is dan nog altijd de vraag of je er geraakt. Je moet daar heel ‘open minded’ en flexibel in zijn, zeker in mijn job. Ik kan bij wijze van spreken gaan zeggen: “Oké, ik wil over vijf jaar weer een aantal nieuwe albums uitgebracht hebben, met mijn live-show wil ik dààr staan, wil ik eventueel in Duitsland en Nederland iets actiever aanwezig zijn.” Daar kan je naar toe werken, maar in de showbizz kom je op een gegeven moment op een tweeweg. Je moet kiezen, links of rechts, je moet daar ook heel flexibel in zijn. En dat maakt je ook wel… Ik ben heel overbeschermd opgevoed, omdat mijn ouders, die oudere generatie, meer met die oorlog in hun hoofd zitten. “Je moet van het moment genieten, je moet waarderen wat je hebt, want in onze tijd…” Mijn grootouders bijvoorbeeld, die zijn op een gegeven moment ook vertrokken uit hun vaderland en volledig ontworteld geweest. En als ik zie van waar die komen en wat die opgebouwd hebben in hun leven, dat is bijna een standbeeld waard. Nog altijd met een glimlach op hun gezicht, en het niet gemakkelijk hebben want hetgeen mijn Spaanse familie mij altijd heeft meegegeven, is: “Je bent gast in dit land.” Je moet je schikken naar de waarden en de normen en daarom dat ik ook altijd  - als we daar dan op  bezoek gingen en zo – ik moest daar altijd in ’t gareel lopen en soms geeft dat toch wel een bepaalde sfeer van ‘oogkleppen op hebben’. Zo van mijn mannen die proberen mij altijd voor het kwade te beschermen. Maar af en toe moet je toch wel eens hard op je gezicht gaan. Het is daarom dat ik in het begin daar met Stijn Meuris het gevoel had van wat? Ik wist het ook niet. Ik had alleen maar… mijn tekeningen waren altijd even mooi bij ons mama – snap je wat ik bedoel? - om het even plastisch uit te leggen. Maar nee, Ik zit ook met bepaalde dingen, en dat wil ik ook meegeven aan Elia, dat het leven niet altijd gemakkelijk is. En Elia is heel ongeduldig momenteel. En ik probeer hem mee te geven dat er voor alles een oplossing is. Mama komt u helpen, papa komt u helpen. Dat we altijd een ‘plan B’ kunnen voorstellen. Ooit gaat dat bij hem wel eens een klik vormen in zijn hoofd. Maar dat bedoel ik. Da’s datgene dat ik van mijn familie heb meegekregen: “Ge zijt gast, ge moet u gedragen.”

Ik vind dat wel bizar. Ja ik bedoel, met heel die migratiecrisis en zo. Ik kan het mij niet voorstellen. Ik weet niet goed hoe ik me er moet bij voelen. Aan de ene kant hebben ze gelijk van ‘Oké, we zijn hier te gast en je moet dan maar extra vriendelijk zijn’. Maar van de andere kant vind ik dat zo raar, begrijp je?

Als je ergens op  bezoek gaat, en je gastheer of gastvrouw leidt je binnen, ja dan vind ik  wel dat je je moet gedragen, en vriendelijk zijn en beleefd. Dat bedoelen ze, ja, je moet je gewoon gedragen.

Mijn grootouders die zijn effectief destijds op basis van een lijst afgekomen naar Philips in Eindhoven. En mijn opa’s hebben nog in de mijn gewerkt. Dus die kennen wel het klappen van de zweep in het leven. En dat is ook iets wat ik van hen meegekregen heb, dat overlevingsinstinct. Ook al lijkt dat misschien niet, ik ben de rust in persoon meer offstage dan onstage. Maar ik  merk dat ik dat ook nodig heb, dat op de bühne staan. En Spaanse roots, dat dat een soort uitlaatklep is. En ook een soort compensatie, want iedereen is een beetje aan het wegvallen. En da’s ook wel een bepaalde emotie die je dan voelt op het podium, als ik die Spaanse songs zing. Ik heb dat wel nodig, dat is ook een balans vinden.

Jaja, evenwicht vinden. Tussen enerzijds die ‘fury’ en u vollen bak smijten. En daarnaast misschien gewoon in het dagelijks leven erg rustig.

Als ik ergens kom, wil ik ook absoluut niet in de schijnwerpers staan, dan heb ik  zoiets van laat me met rust. Maar mensen verwachten dat dan dat je even de microfoon pakt. Maar ik heb daar niet altijd behoefte aan. Dat blijft ook een stukje emotie en inderdaad passie, maar niet iets wat je constant wil doen, en zeker niet op een verplichte manier. Maar ik ben heel blij dat ik deze job màg doen, en ik geniet er nog elke dag van. Al 20 jaar. Allez, in feite al heel mijn leven, maar 20 jaar professioneel.

Oké ja, die verwachtingen, dat vind ik ook wel iets interessants. Supermooi vind ik ook dat je aangeeft: “Voor mijn grootouders is het niet altijd zo gemakkelijk geweest, voor die generatie. Maar ze bleven wel gewoon met een smile op hun gezicht doen wat ze deden.” Dat is toch ook iets dat de dag van vandaag… We zijn toch zo goed geworden in klagen over alles en nog wat, toch? Ze bleven wel lachen en genieten en dankbaar zijn. Terwijl wij tegenwoordig nog niet half beseffen hoegoed wij het hebben. Hoeveel chance dat wij hebben om de dag van vandaag te leven. Ik denk dan ‘dankbaarheid’?

Ik vind dat heel belangrijk. Dat is gewoon een pijler. Da’s heel belangrijk in het dagelijks leven, dat je af en toe gewoon eens aan iemand kunt laten voelen van “Hey”…  Het mag niet vanzelfsprekend worden. Dat kan in een relatie zijn, dat kan in een vriendschapsrelatie zijn. Ik weet nog goed, ik heb bijvoorbeeld vorig jaar met de kerst tegen mijn ouders gezegd – ja we hadden op  een gegeven moment ook alle grootouders verloren – ik wil ook echt dat je weet – en niet als je op je sterfbed ligt – dat ik jullie ontzettend apprecieer, en dat jullie als ouders dat heel goed hebben gedaan. Kijk, iedereen doet het op zijn of haar manier en ik heb bepaalde waardes in mijn leven. Dat hebben jullie ook, jullie vullen je weekend ook op een andere manier op. Maar sommige dingen die werken ook alleen maar voor ons, en werken ook niet voor jullie. Maar ik had wel zoiets van “ik wil dat wel tegen mijn ouders zeggen”. Dat die dat nu weten, en dat die dat kunnen meepakken. En dat die daar nog kunnen van genieten op het moment dat ze bij volle bewustzijn zijn. Want er is ook dementie in de familie, en ik weet niet achter welke deur wat schuilt. Ik krijg daar nog kippenvel van als ik aan dat moment terugdenk. Dat was gewoon een heel mooi moment en ik  vond dat belangrijk, op dat moment. Ik ben ook meer de emotionele van de twee. Ons Jessi – mijn zus, we verschillen 11 jaar - is zo wat… misschien omdat ze na mij gekomen is… Maar ik weet niet, namens ons twee wilde ik dat wel verwoord hebben.

En heeft dat dan te maken met het feit dat je zelf moeder geworden bent, denk je? Dat je die woorden uit? Dat was de eerste keer? Want tegen je eigen ouders zeggen “Ma, Pa, ik zie u graag” of “Ik hou van u” dat is wel wat. Ik vind dat ook zelf niet gemakkelijk. Maar het is wel supermooi om dat te benoemen gewoon. Maar ik denk dat er heel veel mensen dat niet doen, niet kunnen, niet durven.

Da’s ook een serieuze drempel. Natuurlijk lees je heel veel, en op een gegeven moment was er zoiets van: “Wanneer weet je als ouder dat je het goed gedaan hebt?” En dat is bij mij blijven hangen. Vanaf het moment dat je kind zegt dat je het goed gedaan hebt. Voilà en toen had ik zoiets van ik ga dat doen. Ik wou dat. En dat was een supergezellige avond. En ik had zoiets van: “Nu is dat het moment om dat mijn ouders mee te geven.” Want als ik ook zie, die aftakeling die mijn oma meegemaakt heeft, allebei mijn oma’s eigenlijk. Dat waren heel sterke vrouwen. Maar die hebben allebei dementie gekregen. En als je die als supervrouwen dan zo ziet aftakelen, dat moet echt super erg geweest zijn voor mijn ouders. En ik vind dan toch als je jaren daarvoor hebt kunnen zeggen: “Jullie hebben het goed gedaan”, dan heb je daar ook een bepaalde rust in, denk ik. En ja, ik wou dat gewoon meegeven, ik had zoiets van ‘ja’. Het was het goeie moment.

Het feit dat je daar zelf hebt over nagedacht, dat is dan die dankbaarheid, denk ik. Ik ben gewoon super dankbaar voor wat jullie me allemaal hebben meegegeven.

We hadden het al over doelen. En je hebt gezegd: “Oké, ik wil  inderdaad wel albums uitbrengen, en in Nederland en Duitsland nog meer bereik hebben met de liveshow.” En dan heb je het woord ‘uitblinken’ genoemd. Je gaat op een podium staan. Daar blink jij toch al in uit. Maar is dat iets wat je als kind al voelde? Er zijn zoveel mensen die niet in het licht durven staan, maar jij gaat op een podium staan en je doet dat gewoon…

Mij ligt dat eigenlijk ook niet. Want ik moet zeggen dat ik mezelf bijna opsplits in twee. Dat is niet schizofreen of zo. Ik ben wel dezelfde persoon, maar ik ben wel aan een andere kant van mezelf, op de bühne. En ik ben eigenlijk heel dankbaar dat ik deze job heb – want ik ben een zeer verlegen persoon – ik ben een pleaser. En eigenlijk de acteurs en de actrices en de zangers… dat zijn mensen die eigenlijk precies tegenovergesteld zijn. Er zijn er die heel egocentrisch zijn, die best wel een arrogante kant hebben van zichzelf. En ik, ik heb een gezonde arrogantie ‘on stage’ maar ik ben niet arrogant in het echte leven. Als ik mama ben, of als ik echtgenote ben van Wout, of als ik de zus ben van, of de dochter van, dan ben ik eigenlijk… ik wil dat ook niet. Dan wil ik onderdanig zijn, dan wil ik ondergeschikt zijn aan de persoon waar ik mee op stap ben. Of als ik mensen uitnodig bij ons thuis, dan wil ik dat alles in orde is en, ja, dan wil ik kunnen pleasen en dan wil ik kunnen omarmen en die warmte meegeven. Mijn oma die had altijd iets in de frigo steken, en dat was die warmte die je ook altijd wil doorgeven. Op de bühne ben ik misschien wel het scherpe kantje van mezelf. Je kunt daar ook niet als een grijze muis op de bühne gaan staan. Als ik zo op de bühne zou staan, dan is er niemand die geloofwaardig in mij gelooft. Dan vind ik dat heel leuk dat ik toch een platform krijg en mijn passie kan beleven en ook kan inspireren. Ik wil niet dat iemand hetzelfde – want vaak wordt dat zo uitgesproken hé: “Oh Belle, ik zou zoals jij willen zijn…”. Ik zeg nee, je moet gewoon jezelf zijn. En ik wil inspireren, en dat wil ik je meegeven. En ik wil heel veel dingen toereiken, en doe daar iets mee. Maar je moet niet iemand gaan na-apen want we zijn allemaal onszelf en we zijn allemaal uniek. En dat is iets dat je met de jaren  - ook door mezelf te vormen, door bij dingen stil te staan en dingen mee te maken, ook al door af en toe een rugzak af te gooien en dan weer een nieuwe op mijn rug te gooien - dat je jezelf ontdekt. Maar uitblinken… ik denk dat mijn antwoord op uitblinken is, dat de mensen u een applaus geven en u achteraf een mail sturen, of via Instagram contact zoeken. Zo van: “Kijk, je hebt me met dat geraakt…”  ‘Hello World’ bijvoorbeeld is een nummer dat ik sinds mijn jeugdjaren meedraag en da’s nog altijd een nummer dat zeer up-to-date en actueel is: “Life should be fun for everyone”. En eigenlijk als je die tekst gaat lezen, is dat gewoon op mijn lijf geschreven. En ja, da’s nog steeds wie ik ben. Tja, dat probeer ik toch wel voor een stukje… En uitblinken, ja, de hunker om ergens goed in te zijn en appreciatie te krijgen…

Uzelf te bewijzen?

Ja, misschien. De voldoening te krijgen dat iemand van dat schouderklopje tegen u zegt: “Dat heb je goed gedaan”. Da’s voor mij dat uitblinken in iets. Maar niet daar een show staan weggeven …

Eigenlijk is dat in principe hetzelfde in uw job, hé! Je geeft je knowhow en je inspiratie aan iemand door, aan iemand die na een half jaar zegt van: “Amai, ik voel mij een ander mens. Ik heb zoveel energie en ik put kracht uit… eigenlijk inderdaad mijn hoofd leeg maken met de oefeningen die ik van u kreeg.” Als jij er niet was geweest op dat moment, dan had ze misschien ook die stap niet kunnen zetten.

Ik ben ook zo iemand. c En ik zie hier stokken staan. (Lachen beiden). Maar da’s belangrijk. Ik weet dat ik dat op mezelf bij wijze van spreken niet zou kunnen doen. Dus je moet iemand hebben die u motiveert op alle vlakken.

Da’s waar. De energie die je uit een zaal krijgt… bij mij is dat heel veel – en dat onderschatten heel veel mensen – maar da’s wel iets dat op mij weegt ergens. Ik bereik heel veel mensen, op zich. Ik besef dat niet altijd, maar soms zeggen mensen: “Je hebt meer dan 25.000 volgers, zet die bij mekaar en je zou godverdekke verschieten.” Dat stadion van den Anderlecht of van Club Brugge helemaal vol, 25.000 man, da’s veel volk. Maar ik kom niet heel veel in contact met die mensen, hé. Ik bedoel… ik heb ook nog online coachingklanten, die ik nog nooit heb gezien! En die gewoon wel mij vertrouwen. Supermooi! Ik ben daar kei-dankbaar voor. Maar langs de andere kant is dat wel iets dat ik een stuk mis. Die energie, en ook die dankbaarheid. Ik doe het niet voor een dank u en een schouderklopje, maar langs de andere kant wél ergens, hé. Want je geeft je. Ik geef veel van mijn kennis prijs. Ik ben heel kwetsbaar ook. Ik geef aan iedereen die het wil horen toe dat ik ook heel lang onzeker ben geweest. Dat ik mij ook lang niet goed in mijn vel gevoeld heb. Ja, hoe kwam dat? Een hele weg afgelegd. Je deelt dat. Maar als je dat effectief kunt delen… en ik voel dat ik dat nu wil gaan delen op een groot podium bij manier van spreken, een podcast bijvoorbeeld, ik heb een boek geschreven en zo. Maar ik heb echt voor mezelf vorig jaar als doel gesteld: “Oké, wil over een paar jaar gewoon een theatertoer doen en zaalshows gaan doen, hé. En gewoon mijn verhaal…” Want daar loop je dan tegen aan… Moest jij nu je liedjes staan zingen voor één iemand… Dat mag gewéldig zijn dat liedje… en Oké, ik kan me voorstellen dat dat dan misschien ook weer iets heeft, die intimiteit misschien zo… Want de mensen die ik begeleid die zie ik één op één, en dat voelt inderdaad zo… hé.

Dat directe aanvoelen van ‘hier zit ik op dezelfde golflengte, en hier moet ik bijsturen’. Het menselijke eigenlijk.

Ja, ja. Eén op één eigenlijk, ik weet het niet. Ik denk dat het juist leuk is, zoals in uw geval, als je effectief voor een zaal staat…

Da’s heel eerlijk, hé!

Maar ja, oké. Maar da’s misschien heel hard ook, hé! Moest je nu voor één iemand staan, ik bedoel, moest jij nu met een liedje afkomen …

Da’s intimiderender – want ze vragen mij wel eens: “Wat vind je nu het tofste?” Als ik inderdaad zo wat kijk naar de optredens die ik ooit gegeven heb, dat gaat van een Sportpaleis van 20.000 man tot een familie waar je uitgenodigd wordt omdat de dochter haar plechtige communie doet, of er is een huwelijk of whatever. Een iets kleiner gezelschap… Maar dat maakt niet uit! Da’s een andere mindset. Maar ik geniet van beide formules, om het zo even te zeggen. Maar ik begrijp wel dat je meer… ik geniet er wel van maar de meest menselijke voldoening haal ik wel uit die kleinere optredens omdat je persoonlijk gevraagd wordt door die mensen. Die zeggen: “We hebben een speciale band met Belle, en we willen dat die komt.” En da’s toch anders.

Maar ik begrijp u wel. Want je zit met bepaalde levels in uw job, en je bent nu op zoek naar een andere trigger, hé.

Een platform, een ander platform, hé, op zich.

Je gaf daarjuist aan, dat leren, ik reik dingen aan… Is dat effectief door de teksten die jij schrijft? Bedoel je dat? Of komt daar dan nu ook bij dat je dan toch misschien iets deelt op social media? Of wat er in een interview verschijnt…

Ja, ’t Is heel het pakket eigenlijk, hé. En wat je daarstraks zei, van je kwetsbaar opstellen, dat dat toch wel iets is dat heel bevrijdend is. Het is ook wel… ja… je laat de mensen ook binnen kijken he. Ook via uw Instagram, social media, interviews. Maar het geeft wel de ware aard van een bepaalde persoon weer. En uiteindelijk is dat nog altijd het eerlijkste en dat geeft eigenlijk voor de persoon in kwestie ook heel veel rust. Dus ik geef eigenlijk in alles mee. Vroeger, mijn eerste manager, die wilde eigenlijk absoluut niet dat ik dingen van mijn privéleven liet zien, omdat hij toch ook een beetje dat beschermende wilde hebben. Nu ben ik daar net wat gemakkelijker in geworden en mensen mogen ook weten… over Elia, over Wout. Het ligt ook allemaal wel een beetje te grabbel, hé, ons privéleven tegenwoordig. Iedereen heeft een smartphone mee. Dus overal waar ik zit of wat ik doe… Ze filmen je, ze maken foto’s, dus ja. Het hoort er bij.

Maar da’s niet dat je je daar aan stoort…

Ik heb liever dat de mensen het me komen vragen. Heb ik liever. Dan sta je ook met die mensen op de foto, en dan is dat ook klaar. Dat stiekem gedoe, dat hoeft voor mij niet. Daar heb ik soms een beetje een dubbel gevoel bij.

Je bent met je zoontje bezig en ze zijn je terwijl  aan het filmen. Dat je dan misschien eens uit je krammen moet schieten en zeggen: “Nee! Dat mag niet!”

Heb je het gevoel dat mensen echt… en dat ze dan beelden hebben van…

Of ze een bepaalde situatie opzoeken, of echt een uitschieter van mij… Da’s kicken natuurlijk. Da’s een beetje gluren, hé. Een beetje stiekem beelden maken. Dat vind ik altijd toch een dunne lijn. Tot waar mag het gaan? Maar ik kan alleen maar bepaalde dingen van mezelf vrij geven – over de opvoeding van Elia, hoe ik met mijn relatie omga, hoe ik met mijn carrière omga… Vaak door uitspraken te doen of een standpunt in te nemen over iets, kan je mensen inspireren. En ik zeg het, je moet mij niet nadoen, maar pik gewoon er uit wat voor jou belangrijk is. Pik het op en doe er iets mee.

Da’s een mooi advies, ja. Iedereen zou moeten proberen zichzelf te zijn. Oké, natuurlijk logisch dat je als mens misschien een rolmodel zoekt of iemand waar je naar opkijkt. Dat is toch ook een mooi gegeven. Je laten inspireren, daar is niets mis mee. Ik denk dat de Vlaming daar toch ook nog altijd... Want je hebt fans in Nederland, Vlaanderen, Wallonië, ik weet niet... Het verschil Vlaming-Nederlander... Hoe een Nederlander misschien toch iets meer open staat voor andere, nieuwe dingen, en iets vlotter, ja…

Ja, ik denk dat de Vlamingen altijd zo een beetje die underdogpositie innemen. En inderdaad niet altijd recht voor de raap zijn. Ik ben getrouwd met een Hollander, hé. Dat is iets wat Wout me ook echt bijgebracht heeft. Met dat overbeschermende uit mijn opvoeding… het verbloemen van bepaalde dingen. En Wout kan bepaalde issues toch wel bespreekbaar maken. Op een charmante manier. En dat moet je kunnen. Ik zeg niet dat Vlamingen dat niet kunnen maar ik hoor meer Hollanders dat  doen, door hun woorden te kiezen, ja… En dan denk ik dat wij Vlamingen daar toch wat stouter in mogen zijn. Wij zijn altijd bang om mensen te kwetsen. En da’s voor mij ook een werkpuntje geweest. Van, oké, ik merk dat mensen veel meer aan mij hebben door meer ‘to the point’ te zijn. Vroeger had ik dat niet. Da’s veel moeilijker om met zo’n persoon samen te werken. En ik probeer dat wel. Op een beleefde manier. Want je kunt natuurlijk ook wel ‘straight to the point’ zijn en mensen kwetsen – wat soms ook niet te vermijden valt. Maar wel net effe iets meer assertief.

Ja, ik denk dat dat wel mag. Durven opkomen voor jezelf en durven zeggen wat je voelt. En als je iets wel of niet graag doet…

Maar als je een pleaser bent van persoonlijkheid en van aard, is dat soms echt een struggle.

Dus het zit veel meer in u om goed te doen voor een ander, dan voor uzelf.

Ja, want da’s iets waar ik nu aan denk – die balans, en inderdaad meer bewust zijn van bepaalde dingen – en inderdaad mij ook sterker voelen. Ik heb heel onzekere periodes gehad in mijn leven, maar, ja, je moet daar door.

En hoe doe je dat?

Ja, je moet gewoon! Ik merk wel dat ik op bepaalde momenten in mijn leven sterker was dan ik zelf dacht. En dat voel je, na een bepaalde tijd, als je zo terug kan blikken. Wie was ik – die persoon op dat moment? Man, man, man, en dit en dat, en toch beslissingen nemen in uw leven. Hoewel je je heel onzeker voelt. En toch is er zoiets als een buikgevoel en instinct, dat je daar doorheen draagt. En daar kom ik terug op de opvoeding van mijn ouders, en misschien hebben zij het dan ook weer van hun ouders, het doorzetten! Want ik had zoiets van: “Shit ik zit in een zwart gat en ik kom hier niet uit”. En van het moment dat je die beslissing neemt…

Maar dan ook niet dramatiseren over dat zwarte gat…

Ik heb bijvoorbeeld, bij het mislopen van mijn eerste huwelijk, heel drastische maatregelen genomen in mijn leven. Omdat ik ook onmiddellijk de navelstreng heb doorgeknipt. Maar dat was eigenlijk op dat moment zéér zwaar. Want je neemt eigenlijk afscheid van heel veel dingen ineens. Maar achteraf bekeken is dat de beste manier om die wonde te laten helen. En ja, dat is gewoon heel cruciaal geweest in mijn leven.

Ik zeg altijd: “De moeilijkste beslissingen in uw leven maken het u achteraf het makkelijkst”. Toch?

Ik heb daar een nummer over geschreven: “What doesn’t kill you makes you stronger.” Dat is gewoon een waarheid als een koe. Op dat moment besef je dat niet. Je zit in je put en je kijkt naar boven en da’s pikzwart en daar is zo helemaal in de verte een heel klein lichtpuntje. Maar achteraf heb je zoiets van: “Amai, ik was eigenlijk veel sterker als ik van mezelf ooit gedacht had.” En dat pak je ook weer mee. En dat geeft je dan ook weer zelfvertrouwen.

Je moet toch ook wel toelaten dat je in dat zwarte gat zit. Want dat is ook nog zoiets, dat dat precies ‘not done’ is. Of dat je daar ook weer niet moogt voor uitkomen, dat je je wel eens gewoon fucking slecht kunt voelen en alles shit is en pffft. Met die schone schijn.

Dat is ook zo, en zeker met die social media tegenwoordig. Allemaal met die mooie filtertjes en dit en dat. En dat is ook iets waar ik naartoe wil streven om meer van mezelf te laten zien, maar het realistische beeld.

Oprecht en eerlijk en niet…

Op je Instagram account ook eens laten zien als je echt ziek bent. Hoe vaak zijn er niet van die iconen of bekende mensen, die nemen dan een selfie op het moment dat ze uit een photoshoot komen, en dan gebruiken ze die foto om te zeggen: “Vandaag lig ik ziek op bed”. Maar da’s niet… snap je ? Dat ik zo iets heb van: “allez!”.

Ik heb dat ooit echt gedaan. Bijvoorbeeld live gaan op Facebook terwijl dat ik ziek in mijn bed was. En daar komt keiveel reactie op, hé. Ik promoot u goed voelen, en een goeie fysiek en hey hey hey. Maar ik ben toch ook… met de feestdagen en in januari echt twee keer goed ziek geweest, oké. En dan zouden heel veel mensen in mijn situatie dan ofwel gewoon niks meer posten op social media bijvoorbeeld. Ofwel zoals jij het aangeeft: oude foto’s oprakelen en dan  “wish I was there” en dan zo’n oude vakantiefoto erbij waar ze dan toch nog eens mooi in bikini op staan. Zo van het leven is toch echt wel superschoon (maar eigenlijk zit ik me hier wel superslecht te voelen…).

Ik denk, hoe korter dat je bij jezelf staat – en da’s ook een bepaald pad dat je moet afwandelen. Ik bedoel: ik stond tien jaar geleden ook helemaal anders in het leven. Laat staan twintig jaar geleden. Maar da’s mijn struggle. En ofwel kies je ervoor om op een comfortabele manier verder te leven, je triggert jezelf, en je moet soms eens inderdaad een stuk van die trein af en eens keihard op je gezicht gaan, om eigenlijk weer te kunnen appreciëren wat je hebt. En om weer de volgende stap te nemen. En op een niveau hoger te gaan zitten.

Dus comfortabeler is ook niet altijd beter.

Voor sommige mensen wel, hé. Ik heb ook wel vrienden – in onze kring zijn er ook een aantal mensen die – goh, dat impulsieve, iets doen zonder na te denken - dat is not done. En da’s ook prima. Die gaan twee keer op vakantie per jaar, willen hun kinderen laten studeren. Da’s allemaal prima. Maar ik denk dat ik zeer onrustig zou worden.

Jij bent impulsiever?

Goh, impulsief? Ik ben… Ik durf wel inderdaad eens wat beslissingen te nemen en het roer om te gooien… Da’s heel gek. Bij mij is dat precies dat ik om de tien jaar zo een moment heb van: “Ik moet moet moet. Er moet iets anders komen. Ik moet weer geprikkeld worden.”

En hoe doe je dat dan?

Dat komt vanzelf.

En hoe ga je daar mee om? Als je dat voelt, hangt dat aan iets vast, als je daar op terug kijkt? En je zegt: ongeveer om de tien jaar…

Achteraf besef ik dat pas. Op dat moment voelt dat aan als… om het heel even figuurlijk uit te drukken… zo precies een jas die te klein is en je voelt je niet comfortabel in je vel en er is een soort gemis en je kan er zo precies je vinger niet op leggen. En dan inderdaad, dan ben je een jaar verder, en dan heb je zoiets van: “Ah ja”!

Oké, goed, uiteindelijk is die samenwerking afgesprongen. Omdat dat niet meer was hetgeen je in gedachten had. Maar die heb je dan wel weer terug in je leven geroepen. Er zijn mensen die na zoveel jaar terug op de een of andere manier er weer zijn… Of zo iemand die op je pad is gekomen en je geïnspireerd heeft en daarna ook weer verdween. Dat gebeurt!

Oké. Maar da’s wel mooi om daar bij stil te staan. Ik kan me dat perfect voorstellen dat dat bij heel veel mensen… Ik zie dat als een pad inderdaad. Je komt bepaalde dingen tegen, je hebt een afslag hier en een afslag daar. Maar ik denk dat heel weinig mensen zich bewust zijn van hun pad. Ik bedoel inderdaad het feit dat je iemand tegen komt, dat dat best wel even een impact, een invloed gehad heeft. Maar dat je gewoon weer verder gaat. Ik kan me echt wel voorstellen dat heel weinig mensen daar bij stilstaan, en zich daar bewust van zijn. Toch?

Dat is ook. Maar er zit ook heel veel verschil in de mens, hé. Je hebt kuddedieren, die je inderdaad volgen, omdat je heel inspirerend bent. Omdat je een filosofie hebt en je werk met passie doet. Dan heb je de mensen die echt hélemaal bovenaan staan. De Tony Robinson-figuren, en ja, dat zou ik nooit kunnen. Ik zou bijvoorbeeld nooit 2 uren kunnen preken en spreken over iets. Ik kan dat wel in muziek, hé. Dat is ook wel een beetje hetzelfde. Maar ik vind het wel heel mooi om die mensen te volgen. En daar ook weer dingen uit te halen. En ik merk wel dat zelfstudie ook gewoon heel belangrijk is. Dat je dingen leest. Dingen kunnen er alleen maar uit komen als je ze er in stopt. En, ja, dat is iets waar ik ook mee bezig ben. Ik heb al jaren geen boek meer vast gehad. Ik heb zo een stapel boeken liggen, van blablabla en “giving a fuck” dat soort toestanden. Wel, die staan ook nog allemaal op mijn verlanglijstje om die te lezen. En ja, dat moet nu ook gaan gebeuren, want ik wil ook meer tijd voor mezelf en ik ben ook meer tijd voor mezelf aan het maken. En dat geeft u ook rust. Dat je bepaalde dingen weer kunt relativeren. Je kunt bepaalde dilemma’s in je leven ook weer vastpakken en even in de schuif duwen en morgen weer oppikken.

Ja, ik denk dat inderdaad wel… Maar dat dat ook weer niet zo evident is de dag van vandaag. Ik zie het als een eer om te mogen bijleren. En te blijven evolueren. Als ik dan naar mezelf kijk: ik heb ook al heel wat van dat soort boeken versleten, filosofische boeken of dat soort dingen. Maar ik ben dan zelf zo iemand… ik heb die liggen en ik zal die wel eens vastpakken en daar een half hoofdstuk van lezen of zo. En da’s dan ook weer wat je daarstraks zegde: er gebeurt dan even iets – je leest iets en daar ga je dan gewoon mee verder. En uiteindelijk denk ik ook dat we als mens moeten durven vertrouwen op het pad dat wordt uitgerold voor ons op één of andere manier.

Ja. Maar hoe tof is dat inderdaad dat je alternatieven hebt. Ja, dat is ook een beetje datgene waar ik in vast zat. Ik had een ‘inner circle’, en dat was eigenlijk mijn gezin en mijn vrienden. En ik had dan die job. Maar ik was een beetje vastgeroest. En dat was ook omdat ik mezelf niet aan het voeden was met andere dingen. Ook een beetje mijn eigen schuld hoor. Ik was iedereen aan het buiten houden en “nee, het is van mij”. En dat moederschap, en mijn relatie, en da’s niet goed. Je moet blijven praten, blijven vernieuwen. En op een gegeven moment maak je die klik. Ik ben zo een figuur. Sommige mensen blijven wél in die comfortzone. Maar da’s hun keuze. Maar ik was op een gegeven moment wel toe aan vernieuwing. En voilà, dan begin je weer dingen te doen en dat geeft je zo’n voldoening en zoveel energie.

Evolueren als mens…

Da’s net alsof je zo een bepaalde stof aanmaakt in uw lichaam. Die vermoeidheid is dan ook ineens voor een stuk gehalveerd. Je bent wat meer fysiek bezig, want je bent fysiek meer moe. Maar mentaal ben je gewoon veel sterker. En dat vind ik zo leuk aan jullie job, dat je dat kunt meegeven aan de mensen. Ze moeten wél zelf de stap zetten, hé!

Tuurlijk! Ik zeg vaak van hey… Je gaat vaak met mensen een hele dag op trot. Je gaat van alles doen… Stel, je gaat met je vriendin shoppen naar Antwerpen. En je bent een hele dag weg en je bent van alles aan het doen. En ’s avonds kom je thuis en je hebt precies nog altijd energie. En soms kom je een mens tegen… die is één minuut tegen u bezig en tjonge ja, je bent gewoon leeg. Raar hé, dat sommige mensen zo negatief kunnen zijn. Maar ja goed, dan denk ik, dat het een mooi streven kan zijn voor uzelf om zo allesbehalve te willen zijn.

Eigenlijk, hoe hard dat ook is, die mensen moet je gewoon op een zijspoor durven zetten.

Jaja. Niet altijd gemakkelijk! Da’s wat ik daarstraks ook zegde – misschien wat jij ook bij je ex man had – zonder daar kwaad over te willen zeggen. Maar sommige mensen hebben dat echt bij hun eigen partner, maar ze hebben dat dus niet echt door. Dat ze dus daardoor worden kort gehouden – zeker vroeger vrouwen, maar ook mannen ongetwijfeld. Ik heb zelf ooit ook slaag gekregen van een vrouw – dat gebeurt ongetwijfeld langs beide kanten. Klein houden en zo…

Dat gebeurt, hé. Als de ene inderdaad te dominant wordt, de andere zakt dan eigenlijk alleen maar weg. En er zijn mensen die blijven dan bij wijze van spreken in hun ‘cocoontje’ zitten en er zijn mensen die zoiets hebben van: “Ik wil niet meer”. En dan is dat heel even, en dan zitten ze in die zwarte put. Maar daarna voel je pas hoe sterk dat je bent. En da’s eigenlijk een beetje zelfkennis, of zelftherapie. Ja, dat is het vallen en opstaan in het leven, hé. En ik zeg het: balans blijft in alles ook terugkomen in het leven. Gewoon inderdaad van het moment dat ik voel: “Oké die vriendschap bijvoorbeeld die put mij uit en die zuigt mij leeg”, wel dan probeer ik… Ik geef mensen altijd wel een paar kansen. Dat is niet dat ik zeg  “daar staat de deur”. Zo zit ik ook niet in mekaar. Maar als mensen niet willen luisteren, niet willen leren, dan stopt het voor mij ook. En dan moeten die mensen efkes aan de kant. Het kan zijn dat die op een later tijdstip in uw leven weer terugkomen, als een hernieuwd herboren persoon. En die zullen zelf ook wel doorhebben van: “Ik was eigenlijk wel heel negatief in die periode.”

Maar da’s moeilijk hé, om dan te breken met… Ook omdat dat zekerheid gaf, hé. Tja, breken met uw partner, breken met uw job… Hoeveel heb ik er zo al niet gesproken. “Ja, ik heb geen energie, ik voel me niet goed”. En ja, het is vaak hetgeen wat het dichtst bij staat dat de grootste impact heeft, logisch. Maar ja, als je dat dan niet beseft of niet door hebt, of niet wil doorhebben. Dan ben ik er soms om gewoon effe te zeggen van “hey hallo, kijk eens.” Dat is gewoon door uw job of door uw partner dat je je slecht voelt. Of door die vriendin. Maar het is natuurlijk niet altijd gemakkelijk hé, om dan effectief te breken. Maar zoals je daarstraks ook zegde: hoe dieper je valt, hoe beter je het hoogtepunt kunt appreciëren, hé. Het moet niet altijd hetzelfde zijn. Het zijn juist toch de dalen en de toppen die… ja hé?

Dat is wat je het meeste apprecieert. Daar worden ook de mooiste liedjes rond geschreven, hé. De mooiste momenten en de diepste dalen. Dat inspireert natuurlijk hé.

Oké, ja. Ik heb nog nooit een liedje geschreven…

De mooiste liefdesliedjes die gaan toch alleen maar over de smart. En de pijn die je voelt en mensen die zich daar dan mee kunnen vereenzelvigen. En het euforisch moment, inderdaad ook in de liefde of in een vriendschap. Da’s natuurlijk heel dankbaar.

Maar toch ook het contrast tussen een ongeluksmoment en een mooi moment.

Interessant en mooi! Ik vraag me ook nog af hoe dat jij omgaat met het gegeven stress. Als je nu voor een optreden daar staat achter de scène.

Da’s toch iets wat ik door de jaren heen toch al een beetje heb kunnen kanaliseren, zeg het zo. Maar ik heb nog altijd stress. En ik vind ook dat ik dat nodig heb. Als ik geen stress meer zou hebben, dan denk ik dat ik ook niet met die passie en met dat juiste gevoel op dat podium zou kunnen staan. Dan sta je daar zielloos je ding te doen omdat het je toch niet interesseert. Ik zeg ook altijd: je kan alleen maar super kwaad zijn op iemand die je heel graag ziet. En dat is ook zo met een job. Ik heb die drang en die goesting om dat volk mee te pakken in mijn trip, om het even zo te zeggen. Dus ik blijf altijd zo een bepaalde stress hebben.

Dus stress en passie ligt bij jou zo een beetje - zoals haat en liefde - heel dicht bij elkaar uiteindelijk.

Ja, ik heb heel veel bijgeleerd op die twintig jaar. In het begin ook: ik deed mijn nummers, en alles wat daarbij kwam kijken – bindteksten, interviews, photoshoots – pff, dat was voor mij echt… daar had ik bijna… ik heb in een bouwkranenbedrijf gewerkt als administratief bediende en ik kreeg bijna een panisch gevoel als de telefoon ging. Want dat wou zeggen dat ik de telefoon moest oppakken. Maar ik was daar wel voor aangenomen, hé.

Dat was vóór je carrière?

Ja. Ik heb moderne talen-economie gestudeerd, en op een gegeven moment kom je dan in een familiebedrijf terecht om de administratie te doen, en afspraken te maken voor de baas. En het nieuwe, het onbekende, ik kreeg daar… Bijvoorbeeld: alleen hardop voorlezen in de klas, dan begonnen bij mij die woorden te dansen, bijna dyslectisch. En als je ziet waar ik nu sta… Dan zeg ik ook altijd: dat is de showbizz - of het artiest zijn, want de showbizz is veel ruimer - met al die toestanden die daar bij komen, interviews en bekend zijn, want dat hoefde voor mij niet. Maar op het podium staan en mijn ding kunnen doen en bijna mijn alter ego zijn – want daar zijn we het interview mee begonnen – dat is wel mijn uitlaatklep en mijn balans geworden. Dus ik kom van heel ver. Ik kom ook van heel ver. Dat weten niet veel mensen. En nu voel ik mij ook heel zeker op het podium, nu. Maar in het begin… Ik heb het mij allemaal gelukkig zelf aangeleerd. Nu ook: ik heb gewoon een heel solide basis. Als ik bij wijze van spreken een stapje terug zou moeten nemen, zou dat voor mij niet zo’n impact hebben. Omdat ik weet dat ik ook op mezelf kan vertrouwen, en ook op mezelf kan terugvallen. Maar iets dat heel snel gaat, en bij wijze van spreken geen vaste basis heeft… Ik denk dat dat een zeer angstaanjagend gevoel moet geven.

En wat bedoel je dan? Stel dat je een stapje opzij moet zetten, en je hebt een stevige basis. Bij jezelf, geef je aan?

Ja, op gebied van mijn carrière, hé. Dat ik wel mijn zelfzekerheid heb. Bijvoorbeeld er zijn momenten dat het echt crisis was in de showbizz. En ik  kom natuurlijk ook van mijn grote liveoptredens met een elfkoppige band en alles er op  en er aan. Op een gegeven moment ook geboekt voor Barcelona. Borsato aan de ene kant van de wei en aan de andere kan Cirque du soleilachtige acts. En dat we zoiets hadden van wow. Dat waren de gouden tijden. En op een gegeven moment moet iedereen een stapje terug zetten. Dat gaat dan over de gehele lijn hé, niet alleen ik. En dan inderdaad, die liveoptredens, die bedrijfsfeesten, die waren er niet meer. Ze moesten gaan downsizen, er is geen geld, geen budget meer. Dus dan moet je gaan meedenken met de organisator, hé. En dan ga je inderdaad in gages en in perceptie een stapje terug. Maar ik had zoiets van “iedereen moet een stapje terug zetten”. En er zijn heel veel artiesten die daardoor onderdoor zijn gegaan. En ik ben er na twintig jaar nog.

Brengt dat dan op dat moment niet heel veel onzekerheid mee? Je hebt de gouden tijd meegemaakt… Alhoewel, ik weet het niet. Er was misschien vroeger nog een betere tijd?

Ja, ik weet het niet. Clouseau, die hebben echt nog de miljoenen verkochte platen meegemaakt, hé.

Begin jaren ’90 en zo?

Eind jaren ’80, ja.

Ik ben van Heist-op-den-Berg he. 'Polle Pap' (Paul Michiels) is de vader van een goeie maat van mij… Dat zijn inderdaad ‘Tien om te zien’-jaren. Je hebt dan een periode dat het allemaal goed gaat. Het komt vlot binnen, en dan ineens is het veel minder. En als je dat even vertaalt naar de gemiddelde Vlaming: ik heb een job en ik verdien daar – voor de gemakkelijkheid – 1.500 euro netto hou ik er aan over. En ik zou opeens overschakelen op niks of op een uitkering… Bij jou dan, gaat het eerst goed en dan ook minder… Brengt dat dan geen onzekerheid?

Ja. Maar het zet u ook wel weer aan het denken. Want het is ook zo hé, bij wijze van spreken. Gaan shoppen en het maakt niet uit want het staat toch op de bankrekening en ‘allez roulez’. Maar aan de andere kant, als je dan weer de andere kant van de medaille bekijkt dan kan je ook weer appreciëren van waar je komt. En zo is alles… Het leven is gewoon een curve. En ik bedoel, ik heb een solide basis opgebouwd… Stel dat dat weg zou vallen, mijn carrière, ik zou dat emotioneel heel erg vinden. Maar aan de andere kant weet ik wel dat ik er alles zal aan doen om op mijn pootjes terecht te komen. En ik zou een andere tak of een ander beroep kunnen doen, omdat ik ook wel in mezelf geloof. Maar, het leven heeft vele omwentelingen en ik denk wel: zo lang dat je mee blijft denken – en dat is ook wat ik op dat moment gedaan heb, ik ben beginnen meedenken met de organisator, downsizen maar wel kwaliteit blijven leveren. En voilà, dat is ook de enige reden denk ik, waarom ik na twintig jaar nog steeds op de bühne ben. En dat ik inderdaad die curves heb meegemaakt. En je voelt nu – dat is al jaren zo – dat dat ook weer in stijgende lijn is.

Dat zit dan toch ook nog wel… Want je geeft aan, die solide basis, en dat is dan je carrière – maar de carrière was op een gegeven moment wat minder, niet door jou maar door de crisis. Maar je bleef je wel goed voelen. Dus er is toch nog wel – naast de carrière en naast je job, beroep, naast je talenten als zangeres - is er dan toch nog wel méér, zodat je je goed bleef voelen?

Ja. Jazeker. Bij mij ook, allez. Bij mij begint dat gewoon met die – ik noem dat gewoon zo – ‘inner circle’ hé. Je vrienden, je familie, je gezin, als ik daar niet in balans ben, dan kan ik ook niet presteren op de bühne. Ja, da’s voor mij zeer cruciaal. Dat staat ook op de eerste plaats. Tuurlijk doe ik mijn job graag hé. Maar mijn ‘emo-wereld’ zeg maar, da’s voor mij primair.

Is er dan ooit – door de crisis in de carrière, dat het wat naar beneden ging – is dat dan – gelukkig misschien – nooit samen gegaan met op privévlak gevoelsmatig naar beneden gaan? Want ja, da’s dan misschien…

Ja, dan denk ik inderdaad dat je uit een serieus hout gesneden moet zijn. Of misschien wel eens een therapiegesprekje moet gaan voeren. Maar ja, van de andere kant, ik zeg het, op momenten in je leven dat je jezelf het hardst nodig hebt, in die dalen, misschien ben je op dat moment wel het sterkste, als het zo moet zijn.

Dat misschien op dat moment je oerinstincten… - je omschreef daarstraks dat buikgevoel…- da’s misschien dan iets dat opkomt. Overleven, survival.

Maar da’s iets waar je achteraf pas op kunt terugkijken, in mijn geval dan. En toch, ik zie dat. Dat er inderdaad in mijn leven – als je dat in een curve zou kunnen steken – dat om de tien jaar er toch wel ergens iets gebeurt dat me weer op een ander pad doet geraken, of beslissingen laat nemen. En ja, ik doe dat niet expres, of dat ik zoiets heb van “Oké, in 2030 ga ik ook weer een andere…” Nee, dat gebeurt vanzelf. En ik hou van ronde getallen en zo.

Oké, ik denk dat er wel al heel wat dingen besproken zijn waar heel wat mensen zich in kunnen herkennen en iets gaan aan hebben ongetwijfeld. Ik sluit meestal af – want  we zijn ondertussen al een uur en elf minuten bezig – met fitheid. Je fit voelen, je fit en gezond voelen, op een schaal van nul tot honderd… Als ik vraag: Belle hoe fit voel je je? Hoe gezond en energiek voel jij je op dit moment?

Oeh, als je me die vraag een half jaar geleden had gesteld, had ik misschien 60 op 100. En ik denk dat ik nu… toch al wel op 75 zit, richting 80. En ik denk ook niet dat je ooit bij die 100 kan geraken. En ik denk niet alleen fysieke fitheid, maar ook mentale fitheid. En ik denk als ik zo rond die – zeg 75 nu – als ik die 80-85 kan nastreven, dan denk ik echt wel dat ik euh er ben, ja zeker. En het ene moment voelt dat weer wat meer en het andere wat minder, maar ik heb gezegd dat ik over een jaar – dan word ik 45 – en op dat moment wil ik gewoon de beste versie van mezelf zijn, tot dan toe.

OK, ja. Wordt mij wel eens verweten dat dat wat cliché is.

Ik vind dat wel een doel voor mij. Dat je mentaal bij wijze van spreken, op dat moment… Ik ben daar ook niet zo mee bezig geweest. Maar ik denk, zo lang dat je jezelf prikkelt – en ja, 45 da’s zo wel een getal dat in mijn hoofd zit – ik weet ook niet waarom. Maar ik vind: zolang je jezelf blijft prikkelen en motiveren en doelen stellen, da’s belangrijk voor mij. Focussen op bepaalde dingen. En de rest is allemaal bijzaak. En zeer selectief die doelen nastreven en ook niet bij de pakken gaan neerzitten als dat bijvoorbeeld niet lukt. Maar wel jezelf daarin blijven stimuleren. Ik merk dat. Als je daar zelf een drijvende kracht in bent, dan stimuleer je ook weer de mensen rondom jou, en dan vormt dat een geheel op de één of andere manier. Da’s misschien heel zweverig wat ik nu zeg. Maar denk wel: wat je geeft krijg je ook wel terug.

Vroeg of laat.

Op een mooie manier, ja.

Geloof ik ook. Ik denk dat dat een mooi geloof is. Dat dat iets moois is om daar in te blijven geloven, als je veel geeft, dat je vroeg of laat iets of veel terugkrijgt.

Die voldoening om zelf te geven, dat is al heel belangrijk.

Goed, ik denk dat dat mooi is om mee af te sluiten, toch?

Dankjewel voor het gesprek. Leuk.

Ik wil jou vooral bedanken!

Super...