Interview Katrin Van de Water

In de 8e aflevering van de ‘Goed in je vel’-podcast mocht ik Katrin Van de Water interviewen.

Dit interview kan je beluisteren via de Apple Podcast App, Spotify of Soundcloud.

Luister jij niet zo graag naar een podcast?

Of net wel en vond je het zo'n interessant interview dat je het nog eens graag naleest?

Dat kan hieronder.

Héhé.

Welkom bij de 8^e aflevering van de ‘Goed in je vel-podcast’.

Met WordFit probeer ik mensen te inspireren, een gezond en energiek en dus fit leven te leven. In mijn ogen is het belangrijk dat je je goed in je eigen vel voelt en dat je met goesting en energie door het leven kan gaan. Daarbij kan je fysieke en mentale fitheid nu eenmaal niet van elkaar loskoppelen.

Ikzelf krijg energie van mensen te motiveren en hen te helpen dit voor elkaar te krijgen. Ik mocht dan ook al honderden mensen coachen, zowel fysiek hier in de WordFit-studio in Bouwel, Grobbendonk, alsook via online-coaching. Dat ik al sinds 2011 mensen mag inspireren, motiveren en als ze er voor open staan ook helpen, daarvoor ben ik ongelooflijk dankbaar.

Met deze podcast probeer ik ook jou te inspireren.  Dit door mensen te interviewen, die hun verhaal doen.  Wat vinden zij belangrijk? Waar leven ze voor? Wat geeft hen goesting en energie om elke dag weer op te staan?

In deze aflevering interview ik Katrin Van de Water.

Katrin is een single-mom, die met ‘passion for business’, ambitieuze onderneemsters begeleid om nog succesvoller te worden in hun business. Op haar 29^e had ze zelf af te rekenen met een burn-out. Dat was voor haar het signaal om het roer om te gooien. Ze richtte ‘Passion for work’ op en uiteindelijk verkocht ze dit na 12,5 jaar als een – op dat moment – zeer succesvol bedrijf. Ze woonde een tijdje in Andalusië en op Ibiza. In dit interview heeft ze het onder andere over leven volgens je eigen ritme, je kind in vrijheid zijn of haar ding laten doen, jezelf toestemming geven om zo in een stroomversnelling te komen en nog veel veel meer interessante en inspirerende dingen. 

Ik zou zeggen: “Neem even een momentje voor jezelf en laat je inspireren door Katrin Van de Water!”

Katrin, allereerst bedankt om mij hier uit te nodigen en te ontvangen.

All right. Katrin, even vooruit spoelen – om te kunnen terugkijken.  Stel, jij ligt op je sterfbed - hopelijk mag dat nog lang wegblijven – welke dingen wil jij je dan vooral herinneren?

Leuke vraag, Fré, om mee te beginnen. Wat ik me dan wil herinneren: quality time met mijn dierbaren en ook dat ik het gevoel heb dat ik al mijn dromen gerealiseerd heb. Dat ik een heel fijn leven gehad heb en vooral dat ik de wereld mooier achterlaat dan dat ik er op gekomen ben.

En die vraag is voor mij ook niet zo maar ‘out of the blue’, want ik heb ooit een zwaar ongeval gehad en ik ben toen bijna dood geweest. Ik was zo’n 25 en dat heeft mijn leven wel beïnvloed, in de zin van… ‘25’, dan denk je nog niet aan de dood, dan ligt de wereld aan je voeten en door dat ongeval ben ik mij wel heel bewust die vraag gaan stellen eigenlijk. ’t Kan zo gedaan zijn, hoe wil ik dan leven?

Ja, en bijna dood, met een ongeval?

Met de fiets, een dodehoekongeval.  Een vrachtwagen, ik wilde rechtdoor, de vrachtwagen wilde naar rechts en ik keek naast de vrachtwagen en zij sloeg af naar rechts.  Ze hebben toen de ambulance gebeld en gezegd dat het een ongeval was met vermoedelijk dodelijke afloop. Ik heb toen 4 maanden moeten revalideren en in die 4 maanden - je ligt daar en je kunt niks doen – dan heb je tijd om na te denken.  Ik werkte toen nog in loondienst, in het onderwijs, met veel zekerheid en veel vakantie en mijn familie komt ook uit het onderwijs. Dus, toen had ik zoiets van “Dit is niet wat ik wil”.  Na mijn revalidatie, toen ik terug van alles kon doen, heb ik mijn ontslag gegeven en ben ik de bedrijfswereld ingegaan. Dan ben ik ook alle dingen gaan doen, die ik eigenlijk heel graag wilde.  En dat is ook nooit gestopt.

Oké mooi, denk ik.

Achteraf gezien, ik zeg altijd: “Als je het leven niet leidt dat voor jou bedoeld is, dan grijpt het leven in. Dat was voor mij echt een wake-up-call, want ik zat vast in een stramien van het onderwijs en dat was mijn ding niet. Ik leefde het leven dat mijn familie voor ogen had en niet wat ik echt wilde.  Dus ja, … dat was mijn wake-up-call, zonder ongeval had ik zelf niet de keuze om te beslissen, dus ja.

Zie je dat zo, is het niet heel logisch?  Ik zie dat vaak gebeuren dat mensen dat zomaar aannemen – gewoon, omdat dat wordt ingegeven omdat het ‘normaal’ is, inderdaad. Ja, als je ouders in het onderwijs staan, je weet: “Oké, goed leven, je kan twee keer per jaar op reis gaan, we hebben een huis en een auto”, op zich perfect oké, heb je je dat kwalijk genomen?

Ik heb me dat niet kwalijk genomen. Ik heb daar wel over nagedacht: de pijn moet soms groot genoeg zijn om iets dat niet klopt, achter te laten. Want, ik wist al dat het niet klopte, hé. Ik bedoel, ik was daar niet echt gelukkig in, maar ja, je doet maar voort. Het leven is niet bedoeld om te blijven hangen in een situatie, waarin je niet gelukkig bent. En dan moet je wel de guts hebben, de moed hebben om die stap te zetten om dat achterwege te laten.  Dus, ik heb me dat niet kwalijk genomen.  Dat is nu wel iets: ik blijf niet meer hangen in dingen, die niet kloppen.

Oké.  Ik wil daar seffens nog eventjes verder op ingaan. Maar, voor diegenen die jou niet kennen: wie is Katrin Van de Water?

Dat is de moeilijkste vraag ever, hé. Dat is een goeie vraag, want ik heb mij dat de afgelopen maanden heel veel afgevraagd: “Wie ben ik?” Je identificeert je met heel veel dingen.  Vroeger was ik bekend als de zaakvoerster van ‘Passion for work’, het bedrijf dat ik 13 jaar geleden opgestart heb en dan vorig jaar verkocht heb, een bedrijf in loopbaanbegeleiding.  Ik heb dat bewust verkocht, omdat ik heel veel tijd wil doorbrengen met mijn zoontje. Ik ben single-mom, ik ben 44, ik heb 10 jaar in het buitenland gewoond: 6 jaar in Nederland, 3 jaar in Andalusië en 2 jaar op Ibiza. En ik heb me de afgelopen tijd afgevraagd: “Wie ben ik nu?” Want al die dingen, waarmee ik me vroeger identificeerde zijn anders. Sinds de komst van mijn zoontje is mijn leven heel erg veranderd en ben ik heel veel thuis, ik ben ook verhuisd naar een huis met een tuin in Wilrijk of all places, en ik ben heel veel in de speeltuin en in het park aan het wandelen. Dus, alles wat … ik had vroeger een blits leven, hé: vliegtuig pakken en overal naar toe en opleidingen volgen en feestjes en zo en sporten en reizen en alle dagen uit eten gaan en nu heb ik een heel ander leven.  En dan is de vraag: “Wie ben ik dan eigenlijk?” Ik ben al die facetten. Ik ben een bohémien, ik ben een pelgrim, ik heb de route naar Santiago bewandeld, ik ben absoluut een ondernemer, dat voel ik, dat is echt wel iets dat blijft. En ik ben iemand die graag leeft.  Dat is ook nog een constante.

Oké, en wat betekent voor jou graag leven?

Nieuwsgierig zijn, in alle ervaringen gaan kijken: “Wat brengt dat mij?  Hoe reageer ik daarop? Welke werelden opent dat?” En dan ben ik ook vrij om een kind te hebben, de contacten worden ook allemaal anders. Alles wordt nu écht, precies.  Ik weet niet, je hebt zelf ook een kindje, misschien dat je dat ook zo ervaart?

Alles is net iets anders. Ja.

Je gaat de wereld ook met andere ogen bekijken. Ik heb nu ook elke hond gezien, want hij wil elke hond zien, dus …

Jaja, op een andere manier nieuwsgierig? Ik vroeg: “Wat betekent dat je graag leeft?”

Ik ben eigenlijk wel constant op zoek naar prikkels.  Ik lees heel veel tijdschriften, ik heb heel veel gereisd, ik ga heel graag in nieuwe gebieden op ontdekking.

En veel prikkels ..? Want ik denk dat daar ook wel een gevaar ‘tussen aanhalingstekens’ kan inzitten.  We hebben allemaal wel - de dag van vandaag – heel veel prikkels, veel meer dan onze grootouders bijvoorbeeld hadden, ik hoor het je graag zeggen “Ik ben op zoek naar prikkels”, terwijl ik soms bewust aan mijn cliënten meegeef: “Probeer eens net iets minder prikkels op te zoeken of de stilte of de natuur, de rust, …”

Dat doe ik ook heel vaak, hé.  Voor mij zijn die prikkels… ik heb 3 jaar in the middle of nowhere gewoond in Andalusië, in een natuurgebied. Maar, dat was op zoek gaan naar nieuwe prikkels in die natuur. Dus in die stilte, maar stil is het daar nooit want je hebt daar krekels en vogels, dus het is iets genuanceerder … dus, ik ben bewust in de stilte gaan wonen, allez, in de relatieve stilte gaan wonen in ‘the middle of nowhere’, heel afgelegen, hoog in de bergen, in een olijfboomgaard.  Dus, dat kan het ook zijn, hoor.

Oké, en op dat moment wat maakte dat je dat nodig had? In die stilte, …

Ik werkte veel hé, ik had ‘Passion for work’ en ik vond dat op zich heel leuk maar ik was uitgekeken op België en mijn hart ligt al heel lang in Spanje.  Vrienden van mij, die woonden daar, in Andalusië, en op een gegeven moment – het was echt, ik voelde een brandend verlangen om ‘retreat’ te gaan geven – heb ik dus zes keer een week georganiseerd in Spanje, maar ik woonde daar toen nog niet. Maar, dat maakte dat ik daar dus vaak kwam en dat ik zoiets had van: “Ik wil kunnen zeggen: “Ik leef hier”. In plaats van af en toe een week – dat voelde wel thuis dat dorp – toen zei de man van dat bevriend koppel: “Kom hier dan wonen?” Ik dacht: “Man, hier komen wonen?  Doe dat toch gewoon”.  En dan ben ik gaan kijken hoe ik dat kon doen, want ik dacht dat je dan een pensioen moest hebben of miljonair zijn om daar te wonen.  Dat bleek allemaal niet zo te zijn. Dan heb ik acht maanden de tijd genomen om mijn bedrijf in België anders vorm te geven, want als ik weg was uit België viel dat bedrijf stil. Ik ben dan alles in systemen gaan gieten, het was Richard Branson die mij geïnspireerd heeft. Ik hoorde (in een podcast trouwens) - dat die de helft van de tijd op Necker Island woont en dat die de helft van die helft van die tijd aan het tennissen was en die had op dat moment 55 bedrijven. En ik had er één kleintje. Als die dat kan, dan kan ik dat ook.  Ik heb dan acht maanden tijd genomen om alles wat in mijn hoofd zat in systemen te gieten en ik ben dan freelancers gaan zoeken, die dan de coaching konden doen. En dan ben ik vertrokken, maar daar ging nog wel iets aan vooraf.  Het ging echt over mijzelf toestemming te geven, dat ik dat mocht doen. En van het moment dat ik dat gedaan had, dat ik niet moest wachten tot mijn 65, ik moest ook niet wachten tot mijn 40 – ik was toen 38 – maar, dat dat echt mocht van mezelf en toen ging alles in een stroomversnelling.

Dus prikkels, dat kan van alles geven.

Jaja, ik vind dat wel een mooie: ‘jezelf toestemming geven’. Ik denk dat we – als mens – heel veel beperkende gedachten hebben: “Neen, dat kan niet, neen, dat mag niet of …”

Ik zag vorige week nog een klant, die was een jaar op wereldreis geweest en ze zei: “De eerste 2 maand had ik constant last van schuldgevoel,  ik was aan het reizen en de rest was aan het werken.”

Ja, tijdens de coronaperiode was dat voor mij iets dat me duidelijk werd.  Ik hecht heel veel belang aan een evenwicht tussen hard werken – dat is mijn passie ook, dat vind ik allemaal niet erg -, maar daarnaast ook wel ontspanning. En ik voel persoonlijk voor mezelf dat ik regelmatig wel ervaar – ja, als je in het midden van de dag ervoor kiest om een wandelingetje te gaan doen of met de fiets te gaan rijden of een dutje te doen zelfs: “Hoho, dat mag toch niet zeker, dat kan toch niet.” Dat je je bij wijze van spreken schuldig voelt van ‘dat hoort niet’.  En tijdens corona kon niemand bij wijze van spreken nog iets doen en het was heel normaal en dan hoorde het precies wel om gewoon thuis te blijven, om te rusten, andere dingen te gaan doen, dus.  Ik weet niet, heb jij daar – met een kindje van een jaar is dat misschien anders – maar wat heeft de corona voor jou betekend?

Och, die corona heeft me heel bewust gemaakt hoe blij ik ben met mijn poetsvrouw.

Haha, …

Ze heeft een grote doos pralines gekregen toen ze terugkwam, omdat ik toch voel: ik ben iemand die altijd al hulp gezocht heeft en mij laat omringen om dingen te doen die iemand anders beter kan, die ik niet graag doe.

Ik vond dat heftig, als die hulp ook nog wegviel en ik heb bewust weinig oppas voor mijn zoontje, ja, als je dan constant aanstaat – een kind in de gaten houden, die was net aan het lopen, de eerste stapjes, en dan weer vallen – ik miste toen ook intellectuele uitdaging.  Dus, ik heb toen nogmaals beseft van hoe blij ik ben als zij drie uurtjes per dag kan werken, dat dat echt zorgt voor balans.

En dat constant aanstaan, heb je dat nog in periodes van je leven ervaren?

Niet zo als met een kind dat pas gaat lopen.  Dat gaat overal, je moet die in de gaten houden, niet zo extreem, denk ik.

Oké. Jij bent toch zaakvoerder en er is van alles gebeurd, je hebt je bedrijf verkocht, freelancers zoeken, …

Dat klopt ook wel.  Dat was constant dansen, op een andere manier. Dan heb je nog wel – hoe moet ik dat zeggen – het was anders dan, denk ik.

Ja, maar ging je dan bewust op zoek naar toch ook die ontspanning, die balans.  Ik kan me voorstellen … een bedrijf leiden, freelancers zoeken en in systemen gieten, …  je zegt dat nu zo makkelijk en dat komt er snel uit, maar in de praktijk ……

Ja, weet je, ik heb altijd zo geleefd volgens mijn eigen ritme. Dus, je siësta – zoals je in Spanje doet - dat is iets wat ik al jaren deed.  Nu iets minder, want de kleinste gaat niet veel slapen op een dag, maar dat zat ingebakken in mijn systeem.  Ik heb altijd gewerkt op mijn eigen energieniveau en als ik voel dat ik niet veel energie heb,  dan ga ik wandelen of een terrasje doen of een koffie drinken, dus dat is wel mijn “way of life’.

Oké, en heb je dat ooit meegekregen of zit dat gewoon in je?

Ik heb mezelf dat gewoon ooit voorgenomen, door een andere ingrijpende gebeurtenis, om dat te doen.  Dat zit gewoon zo.  Mijn moeder is overleden toen ik 28 was – die is overleden door zelfdoding – dus dat is een heel heftig gebeuren geweest. En ik had toen echt het gevoel van ‘ik kan hier kiezen’.  Ik sta hier op een kruispunt en ik kan kiezen: ofwel is mijn leven nu gedaan, over ofwel kies je ervoor het allerleukste leven ooit te gaan leiden en ik heb voor dat laatste gekozen. Dus heb ik mezelf de toestemming gegeven om het allerleukste leven ooit te mogen leiden. En ja, dat betekent dat ik dikwijls aan mezelf vraag: “Wat heb je nodig?”  Soms is dat: op een terras gaan zitten om  een cappuccino te drinken.

Oké, ‘lets do that’. 

Dus vrijheid is voor mij een ontzettende waarde. Dat is ook hoe ik leef.

Oké, ik vind het wel mooi dat je inderdaad durft aan jezelf - ik denk dat het heel waardevol kan zijn voor diegenen die luisteren - dat je jezelf de vraag durft te stellen: “Wat heb ik nodig” en echt te durven voelen en luisteren naar je lichaam.  Ik denk dat dat heel weinig mensen gegeven is.  Of …

Bij mij is dat gekomen… Ik had een burn-out voor mijn dertigste. In die rouwprocessen en ook met die burn-out in loondienst functioneren … als vrijheid heel belangrijk is, is dat een lastige.  Dus, dat is niet iets wat er allemaal vrij  snel uit is. Daar gaat wel het een en het ander aan vooraf.

Oké, en die bore/burn-out – heel veel mensen, die daar de dag van vandaag wel mee te maken krijgen – hoe ben je daar doorgekomen?

Die bore-out, ik ben blijven werken toen.  Ik was toen bij Gold HR-consultancybureau.  Ik had dat niet door, om dat moment dat ik een bore-out had.  Op dat moment – we spreken ondertussen van 20 jaar geleden – was dat woord nog niet bekend, hé. Maar, ik zag aan mezelf dat ik niet volgens mijn potentieel leefde.  Als je zo in de spiegel kijkt, ik zag zo precies een goed vooraftreksel van mezelf. Ik wist dat het anders kon, ik had dat ervaren toen ik de route naar Santiago wandelde, toen had ik het tegenovergestelde ervaren.  Ik voelde me zo prachtig, ik kon heel de wereld aan.  Ik dacht: “Zo is een mens bedoeld om te zijn”.  Ik kon het contrast zien tussen het een en het ander.  Die bore-out is eigenlijk gepasseerd, ik ben toen ontslagen omdat er een reorganisatie was, dus dat heeft zichzelf opgelost. En dan heb ik een managementsfunctie gekregen bij Adecco en dan was ik verantwoordelijk voor tien uitzendkantoren en daar heb ik een burn-out gekregen. Dat was in combinatie met het overlijden van mijn moeder.  Dat is een rouwproces, enzovoort. Hoe heeft dat zich opgelost? Ik ben bijna anderhalf jaar thuis geweest, wat lang is, zeker voor die leeftijd.  Achtentwintig, ik ben toen alles gaan doen om mijn energie terug op te bouwen. En alles, dat betekent heel veel slapen, op mijn voeding gaan letten, alle suiker, alle alcohol, gist, koffie uit mijn leven geschrapt, en elke dag een half uur gaan wandelen of een half uur zwemmen, therapie gaan doen, meditatie gaan doen, van alles.  Dat was mijn grootste doel: “Ik wil hier beter uitkomen.” En dan heb ik beslist dat ik niet meer in loondienst wilde werken, dat ik zelfstandige zou worden. En ’t grappige is dat ik vanaf dat moment terug energie heb gekregen.

Oké, geweldig.  En je zei net: “In die periode, suiker, alcohol, gist, koffie niet meer.”  Maar, daarnet hoorde ik je wel zeggen: “Af en toe zegt mijn lichaam: Wat heb ik nodig? Awel ik wil nu eens een koffietje gaan drinken?” Dus, koffie … die is terug in je leven, de suiker, alcohol, … de rest ook? 

De rest ook.

Je zult dat niet geloven.  Ik voelde dat mijn lichaam dat nodig had.  En nu voelt dat ...  Ik ga wel naar een gezondheidscoach, ik neem wel supplementen, ik ben daar wel mee bezig.  Maar, ik ga niet meer zoiets doen dat vrij strikt was, dat ik heel veel niet kon en mocht eten. Ja, ik hou nu van balans..

Je spreekt ook van meditatie, omdat je toen tijd nam om te mediteren. Er hangt zo in Vlaanderen toch nog, merk ik vaak, iets van ‘Ho, ho, meditatie, zoiets zweverigs’ rond.  Hoe heb je dat concreet aangepakt in de praktijk?

Ik heb daar toen cursus voor gevolgd. Ik heb ook heel veel gedaan. Ik vind dat op zich niet zweverig. Het brengt je heel erg bij jezelf, in je lijf en uit je hoofd. Heel veel heel succesvolle mensen mediteren alle dagen, ik doe het nu op dit moment niet meer. Ik vind het ook niet erg, daar is nu weinig ruimte voor. Ik heb ook het gevoel dat ik het nog zo nodig heb. Ik ben heel veel aan het wandelen nu en dat zijn fases in je leven.  Misschien dat het ooit nog terugkomt, misschien niet.

Ik ben blij dat ik het heb mogen ervaren en voor toen was dat goed.

Oké en die bepaalde voedingsstoffen – laat ons zeggen – niet opnemen, gaan zwemmen, dan die meditatie, maar ook therapie … ook dat is zo nog wel in Vlaanderen zo… de stap durven zetten. Hoe heb je dat ooit gedaan?

Och, ik vond dat niet moeilijk om die stap te zetten, omdat ik gewoon wist: “Ik wil gewoon de beste versie van mezelf worden.” En ik had een aantal dingen meegemaakt, die toch wel heftig waren en ik ging gewoon hulp zoeken. Dat is iets, dat ik eigenlijk altijd doe.  Als er een thema is in mijn leven, dat ga ik onderzoeken naar wat ik er echt wil over weten. Ook bijvoorbeeld bij de geboorte van mijn zoontje.  Ik heb een een doula gecontacteerd, in Groningen. Ik heb die gebeld toen ik zwanger was en gezegd: “Ik wil binnenkort een paar dagen jouw kant opkomen en leer me alles over bevallen.  En ik wil zonder verdoving, ik wil op een heel natuurlijke manier bevallen.  Vertel me alles, dat je denkt dat ik moet weten.” Dus ja, ik betaal haar dan 2-3 dagen en ik rijd daar naar toe, ik had gewoon heel veel zin om te bevallen.  Die kon dat zo mooi vertellen en ik vond zoveel wijsheid in die vrouw, ze gaf me heel veel vertrouwen.

Oké, geweldig.

Dus, ik omring me heel vaak met mensen die tien stappen verder staan op thema’s, waarover ik iets wil weten. En dus hulp vragen, in therapie gaan is voor mij niet echt een grote stap.

Nee. Ik denk dat het voor anderen soms wel moeilijk is.  Ik denk dat het wel heel wijs is om inderdaad in je omgeving rond te kijken en te kijken: “Oké, goed, wie weet er bepaalde dingen waarvan ik misschien minder weet, maar waarin ik misschien wel wil evolueren en durven hulp vragen ook, hé,  want, ook dat is voor jouw op zich geen probleem.

Ik doe dat op veel terreinen, ook op vlak van kleding, iemand die met mij mee gaat shoppen. Op vlak van interieur heb ik iemand onder de arm genomen.  Ik heb een gezondheidscoach, een businesscoach, … dus ik heb heel veel mensen die mij… binnenkort komt er iemand naar dit huis kijken, op vlak van feng shui, naar energiestromen, dus ja, dat is die mensen hun expertise en ik huur die met veel plezier in om er van te leren en om mijn leven beter te maken.

Mooi, denk ik, hé. Je zei daarstraks dat het wel belangrijk is om te doen wat je echt wil,  je hebt dan ontslag genomen, … Hoe kom je erachter wat je echt wil, want dat is toch ook niet evident, hé.

Nee, zoals ik daarstraks zei: “De pijn moet soms groot genoeg zijn.”  Ik had al door, door die bore-out, die burn-out, dat loondienst echt mijn ding niet was.  En jouw energieniveau dat is de barometer. Als je er energie van krijgt, dan zit je op het goede pad,  als het je energie kost, dan klopt het niet.  Dus, ik moest echt wel,  ik bedoel er was genoeg gebeurd om heel duidelijk te maken: ‘Katrin je kan proberen je zo goed en zo kwaad mogelijk aan te passen en in die loondienst’, dat werkte gewoon niet. Ik moest gewoon op dat moment zeggen: “Weet je, laten we ermee stoppen.” Ik vond dat super-spannend, want ik kende geen ondernemers, ik kom echt niet uit een familie van ondernemers en de enige ondernemer die ik kende, was de bakker in de straat.  Dat was het, hé. Ik zat op dat moment in mijn leven in een fase, ik was verhuisd naar Nederland, want ik was op de route naar Santiago ook een Nederlandse man tegengekomen, die nadien mijn partner geworden is. Mijn moeder was overleden, ik zat in een ander land, pas gaan samenwonen, ik had een andere job gekregen binnen Adecco, een andere regio, die relatie is dan na een tijd toch stopgezet, en ik had zo het gevoel: “Go, weet je, ik ben eigenlijk al zoveel kwijt, ik ben mijn land kwijt, ik ben mijn moeder kwijt, ik ben mijn relatie kwijt, ik heb eigenlijk niets meer te verliezen, dus ik ga het maar doen.

En dan ben ik gesprongen, gesproken in de zin van, ik kom uit de HR en ik heb gekeken: aan wie kan ik mijn diensten verhuren, ik ben gestart als freelancer en dat ging eigenlijk redelijk vlot, ook al woonde ik nog in Nederland.  Ik sprong in de auto, over de grens en zo ben ik aan de eerste opdrachten geraakt. 

Oké, ja, jij hebt – denk ik – ook gewoon al wel wat mensen begeleid in dat proces eigenlijk, in die de switch maken: wat wil je nu echt? Ik kan me voorstellen dat je daar …., voor u is dat: de pijn was groot genoeg, dat was een belangrijk gegeven, maar omdat dat niet voor iedereen zo evident is, kan je daar ook nog waardevolle tips over geven?

Ja, ik heb daar een methode voor ontwikkeld, trouwens mensen kunnen nog altijd  terecht met loopbaancheques bij ‘Passion for Work’ voor loopbaanadvies, als ze dat willen, dat – dat loopt altijd door – een methode om te zoeken waarvan ik die energie krijg.  Dat heeft enerzijds te maken met jouw waarden, met je waarnemingen, allez, het is interessant dat die overeenkomen met je werkomgeving en ook ‘wat kan ik goed’, ‘wat doe ik graag’ en ‘wat zou ik graag verder ontwikkelen?’  En ik heb daar kaartjes voor gemaakt en mensen kunnen die oefening doen van ‘wat is nu voor mij belangrijk, wat zou ik kunnen ontwikkelen’ en dat wordt dan besproken met een coach en zo krijg je eigenlijk een ‘carrièrepaspoort’. Dat zijn de ingrediënten die je nodig hebt, om met passie te kunnen werken. En daar is ook een link met een beroepskeuzetest om eens te kijken: “Welke persoonlijkheid heb ik nu? Welke beroepen komen daarmee overeen?” En ook van… wie is jouw rolmodel, wie doet er iets, dat jij graag wil doen. En eigenlijk, ik zeg altijd: “Enthousiasme wijst je de weg.” Ik heb ooit een website bekeken van Huub van Zwieten, dat is de oprichter van  Talentfirst.nl.  Ik zat toen nog meer in mijn  ‘burn-out periode. Ik weet dat ik die website heb bekeken en ik werd waanzinnig blij: “Wat die man doet, is fantastisch”, hij werkte met een heel team en franchisers…, hij had boeken geschreven, hij zag er altijd heel relaxed uit, hij had zo’n hawaïhemdje aan, met een cabrio … die vrije levensstijl, hij ging met groepen naar het buitenland, .. ik dacht: “Waaw, wat die man doet, dat is wat ik heel graag zou willen doen.” Hij heeft me eigenlijk het vertrouwen – onrechtstreeks, want hij kende me toen niet – gegeven. Die droom die ik had – ergens zat het diep in mij – als we heel eerlijk zijn: onze dromen, we weten het allemaal, die zitten dikwijls onder heel veel stof.  En dan is het de kunst, ja, om dat stof weg te doen, hé. Stilte en rust kan daarbij helpen.

En zijn er dan – naast stilte en rust – nog dingen om dan echt effectief te voelen, te luisteren naar je lichaam? Zijn er nog dingen inderdaad om het stof weg te halen?  Want ik geloof er ook wel in dat die dromen gewoon in jou zitten, …. Stilte en rust opzoeken, …

Ja, gewoon voelen als je bijvoorbeeld kijkt naar ‘Ik vertrek’, het tv-programma – ik weet dat ik dan gekluisterd  zit aan het scherm: “Hoe doen die mensen dat?” O waaaw, ik weet dat ik een reportage zag van Andalusië… ik kroop bijna in die tv. Dat raakte me zo van “Waaw”.

Oké.

En dan met kinderen.  Ik wist al heel lang dat ik kinderen wou, als ik een kind zag op straat, ik keek dat echt na.  Dus, dat zijn allemaal signalen dat er ergens een verlangen in jou zit dat meer vraagt. En dan is die stap nog niet gemakkelijk.  Om dat toe te geven. Je moet dat uitspreken.  Dat zit in jou, je moet dat voelen en ten tweede: je moet ergens toegeven aan jezelf en dan dat uitspreken aan iemand die je dierbaar is, ik weet dat ik dat enorm spannende momenten vond.

En wat maakt dan dat je dat dan toch gewoon doet?

Omdat het verlangen te groot was.

En op dat moment dat je dat dan moet gaan uitspreken bv. “Ik wil een kind en ik heb geen man…”

Ik weet nog heel goed het ogenblik - in welk restaurant ik zat met een vriendin, die al 20 jaar een vriendin is. Zij was de eerste tegen wie het zei.  Ik weet nog exact waar in het restaurant we zaten, toen ik dat uitsprak.  En ja, het is het begin geweest van … ik ben er jaren mee bezig geweest, van mijn 38 tot mijn 43,  via allerlei landen Nederland, Denemarken, België en uiteindelijk Spanje, dat was een proces om überhaupt die droom te realiseren. Ja, je begint daar aan, als ze me achteraf gezegd zouden hebben: “Dat is de weg die je moet doen”, dan zou ik gezegd hebben: “Neen, …

Maar als dat de enige weg is, en dan zijn er nog heel veel routes geweest.  Maar, als het verlangen groot genoeg is, dan …

En hoe komt, … wij hebben ook een ICSI baby, de tweede is op komst.

Proficiat.

Dank u. Wij zijn ook wel, … maar bij ons was het eerder Leuven – Brussel, qua …  Je zegt Nederland, Denemarken, Spanje, …

Dat heeft toch wel een reden: Ik had toch wel een probleem met de Belgische wetgeving, in de zin dat anoniem donorschap hier te regelen is en ik wilde dat absoluut vermijden, ik heb dus in het begin alles gedaan om geen anonimiteit te hebben, dan moet je naar andere landen gaan.

In Nederland of in Denemarken is dat anders. Uiteindelijk bleek dat ook niet te lukken, want dat bleek allemaal illegaal.  Niet zo simpel.  Dan ben ik eventjes daar gestopt en in België het gewone traject ingegaan. Met anonimiteit, maar dan bleek dat dat toch ook niet ging. Dat het niet lukte en dan ben ik via via te weten gekomen van een privékliniek in Spanje die heel andere methodes gebruiken, die ook veel holistischer kijken, die echt naar de oorzaken kijken: “Hoe komt dat het niet lukt” en uiteindelijk is het daar dan gelukt.

Geweldig. Toch, je zoontje is nu 1 jaar?

Ja, 1 jaar.

We hebben het kaartje nog. Wat heeft dat veranderd in jouw leven?

Alles. Ik denk dat er geen enkel terrein is, dat niet veranderd is.

Laten we misschien …  Positief ongetwijfeld …

Absoluut. Ontzettend dankbaar. Dat voelt echt als een godsgeschenk dat mijn grote droom in vervulling gegaan is.  Ik had er al heel wat: wonen in het buitenland, een eigen bedrijf oprichten, maar dit was toch nog van een andere orde. Ja ik weet dat er geen allesomvattend antwoord is, maar ik had nooit gedacht dat ik … moest je mij 2 jaar geleden, of zelfs een jaar geleden gezegd hebben: “Je gaat in Wilrijk wonen, in een huis met een tuin, in een gewone woonbuurt”, ik zou gezegd hebben: “Komaan, nooit.”  “Je gaat heel veel in de buurt van je huis rondcirculeren, al wandelend.  Je gaat heel veel wandelen en dan op heel veel op dezelfde plekken komen.” Ik had gezegd: “Neen, ik wil reizen, enzovoort.”  “Je gaat heel weinig werken”, maximum 3 uur per dag is hij naar de opvang, dus… Ik, ik die altijd zoveel gewerkt had, een sociaal leven dat veel beperkter gaat worden, dan had ik zoiets van: “No way, dat kan niet.”  Dus op al die terreinen is er wel wat beweging geweest, maar ik ben er heel blij mee.

Maar, goed.  Als je er inderdaad andere dingen voor in de plaats krijgt … ik denk niet dat jij nu nog te hard bezig bent over: “ho, mijn vroeger leven” …

Weet je, dat was mooi voor toen, maar ik was er ook mee klaar.  Voor toen was dat ook ‘more of the same’. Ik heb echt aan het universum gevraagd, ik ben toe aan een nieuw leven. Letterlijk is er nieuw leven gekomen. 

Right. Geweldig.  Je zei daarstraks ook nog .. Stel: je ligt op je sterfbed, wat wil je vooral herinneren?  Ja, quality time met dierbaren. Kan je daar iets van zeggen?  Wat is voor jou – nee stukje al aangehaald natuurlijk – wat is voor jou quality time? Ja, nu met het zoontje tijd doorbrengen, maar zijn er dingen, waarvan je zegt: “O, dat is voor mij echt wel belangrijk?”

Ik heb een 10-tal jaren in het buitenland gewoond.  Ik  heb mijn familie dus iets minder gezien, ook al hadden we toch nog wel quality time.  Maar, ik maak daar bewust veel meer tijd voor, mijn vader is nu 72, ik vind het belangrijk dat mijn zoontje zijn opa veel ziet.  Bv. we gaan volgend weekend op weekend, mijn vader gaat dan mee.  Dus, dat is ook wel bewust dat ik dat plan en dat ik daar tijd voor maak. In de weekends zijn er vriendinnen, die komen brunchen, dus ik probeer toch wel – ondanks het met een kind niet altijd zo makkelijk is – toch altijd wel tijd in te bouwen en heel bewust mensen te kiezen die voor mij belangrijk zijn.

Oké, ik denk dat dat inderdaad ook een tip kan zijn om ook dingen in te plannen, want anders komt het er gewoon niet van.

Mensen bewust kiezen want ik merk toch ook vaak dat mensen het gevoel hebben dat ze met ‘Jan en alleman’ nog moeten afspreken, om het zo maar te zeggen.  Ja, mensen met wie ze gestudeerd hebben, mensen met wie ze in de lagere school gezeten hebben, mensen met wie ze ooit op reis zijn geweest, …

Ook daar is voor mij wel een criterium: “Geeft het mij energie, kost het mij energie?

Inderdaad, een waardevol iets.  In mijn boek heb ik dat ook bv. geschreven.  Je kunt bv. met één iemand een hele dag dat en dat doen en ’s avonds thuiskomen en nog altijd de wereld aankunnen en je kunt soms gewoon iemand – ik denk dat dat vaak met collega’s gebeurt - je spreekt daar 2 minuten mee en je bent gewoon leeg. Dus dat kan wel een belangrijke waardemeter zijn: als je met iemand samenzit, geeft dat mij energie? 

Oké, je gaf ook aan: dromen.  Wat zijn jouw dromen nog, want je bent een bezige bij …

Awel, ik heb een lijstje opgesteld he. Dat is natuurlijk een thema waarmee ik in mijn coaching heel veel werk. Ik zou het heel fijn vinden om met mijn zoontje te gaan reizen. Ik heb toffe vakanties gezien met kinderen in Zuid-Afrika.  Hij is nu nog te klein, we zouden normaal gezien deze zomer naar Mexico gaan, want hij zou daar gedoopt worden. Mijn schoonbroer is Mexicaans, dat zou een belevenis creëren. We zouden met familie en dierbaren zijn.  Dus, mijn dromen zijn om hem een goei fundament te geven en dat hij in alle vrijheid zijn ding kan doen. En ik droom er ook van – op termijn als hij wat groter is – naar Amerika te vliegen en daar de beste van de beste businesscursussen te volgen en mij dan te laten inspireren – wat op dit moment niet lukt – ik luister veel naar podcasts nu.  De hele grote dromen, zoals in het buitenland verblijven, die zijn weg, die zijn gerealiseerd, dat hoeft echt niet, ik sluit dat niet uit, maar niet persé.

En is dat dan echt omdat je zegt: ik heb dat gehad, afgevinkt laat ons zeggen?

Ik vond dat ontzettend verrijkend.  Want je komt jezelf tegen in het buitenland. Je hebt geen enkel referentiepunt meer.  Dus, je moet alles opnieuw gaan doen en niemand kent je. Niemand zit op jou te wachten. Dus, dat is heel verfrissend geweest, maar dan echt zo, wa…

Oké, goed.  Je zegt dat het je streven is om je kind in vrijheid zijn ding te laten doen. Hoe zie je dat?  Heb je daar al eens voor jezelf over nagedacht? Concreet?  Dat klinkt wel mooi, maar ja …

Ja, dat is een uitdaging.  Want dat is ook een manneke met een heel stevig karakter.  Die is heel klein en die geeft nu al heel duidelijk aan wat hij wil en wat hij niet wil.  Ik ben ook al gaan kijken naar een soort openluchtschool, hier in de buurt, in ‘t park. Ja, dat zal een beetje balanceren worden tussen wat de maatschappelijke vereiste is – ik bedoel hij moet naar school. Hij gaat nu ook echt niet graag naar de crèche, hij vind dat afschuwelijk, maar dat is een beetje zoeken.

En wat doet dat met jou, als moeder, dat hij niet graag naar de crèche gaat?

De eerste dagen was hij aan het wenen en ik liep weg en de tranen rolden over mijn wangen. Nu went het wel een beetje, ik bedoel: voor hem niet, voor mij wel. Omdat ik weet na drie uur ga ik hem halen. Dat is zoeken van wat heeft hij nodig en wat heb ik nodig. Die drie uurtjes zijn voor mij echt cruciaal ….. anders hadden wij dit gesprek ook niet kunnen hebben en het is voor mij toch ook wel belangrijk om als vrouw en als moeder en als zakenvrouw al die facetten aan bod te laten komen. Dus, ik kan daar nog niet op antwoorden, want dat gaat betekenen om in vrijheid zichzelf te laten zijn en de wereld te ontdekken.  Stel dat hij geen diploma kan behalen, ga ik dat erg vinden?  Dat weet ik niet. Ik ken heel veel succesvolle mensen, die geen diploma hebben en die hun weg gevonden hebben.  En wat is succes?  Ik bedoel ….

Wat is succes voor jou?

Voor mij is succes het leven leven waarvan je heel blij wordt.

Oké, mooie definitie, denk ik.

Misschien geen doorsnee-definitie …

Nee, maar goed. Blij worden van … ik kan me daar wel in vinden.  Een voorbeeld: het gaan reizen, ja …, ik denk dat dat alleen al maar mooi kan zijn, als je dat je kind kan meegeven hoe het dat al …

Oké, succes is een leven waar je blij van wordt. Ik vind dat wel een mooie definitie, moet ik toegeven. Kan je daar nog iets over zeggen?

Niet alleen dat je er blij van wordt, maar ook het gevoel dat je je potentieel leeft. Dat is voor mij belangrijk. Er zit in mensen zoveel in en komt dat eruit? Houden ze zich te klein, leven ze…? Zoals ik daarstraks zei: “Zijn ze een goedkoop aftreksel van zichzelf of leven ze echt in volle glorie datgene wat ze in huis hebben?”

En heb je daar .. ik kan me voorstellen dat de luisteraar denkt: “Dat klinkt mooi, maar hoe kan ik in godsnaam bij mezelf achter dat potentieel komen?  Waar zit dat?” Ik bedoel: ‘Hoe kom ik erachter voor mezelf?  Wat is er allemaal mogelijk?  Wat wil ik nu?”

Dat heeft te maken met heel veel open zintuigen, zowel naar buiten kijken als voor wie doet er iets dat ik leuk vind, naar wie kijk ik op, en ik zeg ook altijd: “Als die mensen dat kunnen en je wordt er echt toe aangetrokken, ja, dan is er iets in jou dat daarmee resoneert, ga dan kijken: Hoe zijn die mensen er geraakt?” Waarschijnlijk hebben die mensen coaching of opleiding of whatever gevolgd.  En ook naar binnen kijken.  Dus, wat ik daarstraks zei: die barometer van het enthousiasme, daar zit zoveel in en geloven dat er echt heel veel mogelijk is. Is het niet linksom, dan is het rechtsom. Als je verlangen er is om iets te bereiken, … soms zeggen mensen: “Ik voel geen verlangen, ik heb geen verlangen, wat jij vertelt, ik heb dat niet”, dan zou ik zeggen: “Ga eens de route naar Santiago wandelen.” Want dan kom je zo wel in je lijf, dan kom je zo bij je gevoel uit en dan – ook niet voor iedereen – denk ik dat er toch altijd signalen zijn.  Als ik met mensen praat, zeggen ze: “Ik heb dat allemaal niet” en dan zie ik aan hun ogen, als ze over iets aan het babbelen zijn, dat hun ogen glinsteren. Als ik nu doof zou zijn en je niet zou kunnen begrijpen, dan zou ik zien dat je nu over iets praat dat je leuk vindt. Je kan ook aan uw de omgeving vragen, wanneer zie je mij shinen, wanneer zie je me stralen of welke boeken staan er in je boekenkast, dat is ook dikwijls een rode draad.  Ik kan me voorstellen, ik heb uw huis nog nooit gezien, en ik ga voor je boekenkast staan en er staat daar heel veel over gezondheid.  En misschien vroeger al, voor je er professioneel mee bezig was.

Inderdaad, Interessant, ik denk dat dat wel een concrete tip is, waar de luisteraar echt iets mee kan. Gewoon voor je boekenkast eens gaan staan en zien welke de rode draad is.  Over boekenkasten gesproken, ik vraag het regelmatig wel eens: “Zijn er voor jou boeken, die je interessant vindt?  Lees je nu?“

Nu niet meer. Maar ik heb heel veel gelezen. Het boek, dat ik afgelopen week besteld heb, voor het eerst in een jaar, nu mijn zoontje naar de crèche gaat, ga ik ook wat meer kunnen lezen, is het boek ‘Rijke pa, arme pa’ van Robert Kiosaki. Ik heb dat boek 10 jaar geleden gelezen en voor mij was dat toen echt ‘life changing’. Waarom is dat ‘life changing’? Dat gaat over iemand, die een echte vader heeft en een stiefvader, die ene pa is professor aan een universiteit en die andere pa is ondernemer en hij leert die twee leefwerelden kennen. En die professor is – tegen alle verwachtingen in – de arme pa, want die verdient op zich wel goed zijn kost, maar dat geld wordt niet goed beheerd en dat is ook altijd op, op het einde van de maand. En de andere pa is een ondernemer en hij gaat af en toe eens failliet.  Maar, hij begint opnieuw en die heeft bronnen van passieve inkomsten en hij heeft investeringen in vastgoed enzovoort. Dus, hij leert die twee leefwerelden kennen en toen ik dat boek tien jaar geleden las, had ik zoiets van: “Waaw, er bestaat dus nog iets anders dan wat ik ken.”  Er ging een hele nieuwe wereld open. Het frustrerende was dat ik wel wist dat er een andere wereld was, maar dat ik absoluut nog geen idee had hoe ik de brug moest maken tussen waar ik toen stond en die nieuwe wereld. En dan ben ik hulp gaan zoeken en dan heb ik een financieel expert onder de arm genomen… Ik ben eerst gaan leren hoe je geld moest verdienen, want als je geen geld heb kan je ook niet investeren. Dan heb ik dat toegepast en dan  ben ik gaan zien: “Hoe moet ik dat geld goed beheren?” En dan heb ik die financieel expert onder de arm genomen en heb ik vormen van passief inkomen kunnen opzetten, wat ook maakt dat ik nu heel weinig werk en dat er toch geld langs andere kanten komt. En het leuke is, dat dat exact is wat ik nu met klanten doe met ‘Passion for Business’, dus ik help ondernemers geld te verdienen en ook om geld goed te beheren. Dus, het proces dat ik zelf gelopen heb, en waar ik zelf ook heel blij van word dat dat zoveel mogelijkheden biedt en dat je echt niet moet nadenken over geld, dat er geld genoeg is.  Dat is iets dat ik iedereen gun. Dat geeft toch een enorme vrijheid.

Oké, ja. Zie je dat dan ….– ik kan me voorstellen dat de mensen die het horen, zeggen: “Oké, de lichtjes beginnen te flikkeren, vertel me meer, vertel me meer” -  maar is het dan niet noodzakelijk om als zelfstandige te werken?

Dat boek ‘Rijke pa, arme pa’ gaat ook over die ondernemer – dat is dan de rijke pa – het gaat niet over rijk, ik bedoel ook financieel niet, het gaat over die vrijheid dat je echt het leven kan leven dat je wilt en dat kunt kiezen.  Ik kies nu voor meer tijd, er is nergens een winkel waar we tijd kunnen kopen, hé. Heb je geen flexibiliteit in tijd? Als ondernemer kan je wel kiezen.  Maar, dan moet er genoeg geld zijn, want ja, als je geen geld hebt, kun je ook niet kiezen.  Allé, je kan wel kiezen, maar het is fijn om te leren: “Hoe kan ik systemen en dingen creëren, waardoor ik wel genoeg geld heb?” Want, dat is waardoor ik dus tijd kan hebben. En ondernemerschap is daar de gemakkelijkste vorm voor.  Dat geeft veel meer speelruimte dan loondienst.

Stel dat je toch in loondienst werkt en je denkt: “Ik wil die stap wel zetten naar ondernemerschap, maar ja, op dit moment kan ik niet gewoon mijn job opgeven en zeggen: “Daar stop ik en wat dan?” Dan is er in eerste instantie niet genoeg financiële slagkracht om dan verder te leven.  Is het dan toch een idee om in bijberoep toch in te gaan op die passie?

Die passieve inkomstenbronnen, waar ik mee werk, zijn gelieerd aan je business.  Als bij die business geen geld binnenkomt, zijn die passieve inkomsten ook nog te weinig. Maar, wat je aanhaalt van beginnen in bijberoep is iets wat ik wel goed vind. Ik geloof in de weg van de geleidelijkheid. Mensen, die zo heel impulsief zeggen: “Weet je, ik ben het beu en ik geef mijn ontslag en dan zien we wel” en die een zaak beginnen als zelfstandige, dan heb ik zoiets van: “Ho, denk er goed over na.”  Wat ga je doen? Wie is de ideale klant? Welk probleem heeft die?  Wat is je toegevoegde waarde? Als die geen probleem heeft, dan heb jij geen professionele reden van bestaan. Je brengt die iets bij, want anders zou die niet komen en geven ze je geen geld.  Denk daar heel goed over na en start desnoods in bijberoep en ga misschien in plaats van fulltime 4/5^e werken en werk de vrijdag en desnoods zaterdag.  Want niemand heeft een volle agenda. Als jij gestart bent, ben je ook niet gestart van 1 november en je agenda zat direct vol.  Dus, je hebt die tijd nodig om te overbruggen en dan is zelfstandige in bijberoep wel heel interessant.

Goeie tip, denk ik.  Want, ik denk dat dit voor veel mensen herkenbaar is: “Ik heb een droom, ik voel wel waarvan ik heel enthousiast word en dat is niet persé van mijn vaste baan, maar ja, hoe ga ik dat concreet invullen?”

Ja, dat is ook wat ondernemers… Ik richt mij eigenlijk niet op starters.  Maar, ik heb wel één programma en dan richt ik mij in zeven stappen naar mijn

klanten: “Hoe kan je ervoor zorgen dat je zichtbaar bent, online, als je start - ook in bijberoep – heb je klanten nodig.  Hoe gaan die klanten je weten te vinden?” En dan denk ik 7 stappen uit die ik zelf heb toegepast bij de uitleg van ‘Passion for work’, bij de uitleg van ‘Passion for Business’, ook bij de uitleg van ‘Passion for Ibiza’, dus je kan – als je die stappen kent – dat op alles toepassen.

Oké, je moet ze nu niet allemaal uit de doeken doen – ze moeten je programma maar volgen – maar kan je misschien ….

Ik heb het net verteld, het is heel duidelijk: gaan definiëren “wie is mijn ideale klant en waar ligt die van wakker en wat is mijn toegevoegde waarde?”

En dan is het belangrijk om echt te durven kiezen. Ik ga een voorbeeld geven.  Ik zei vroeger, als ze aan mij vroegen wat ik deed: “Ik ben coach en ik woon in Nederland en de ene helft van het land coacht de andere helft, toen al de coach was daar niet te onderscheiden van telefoonwinkel en dan ben ik naar de Personal Brain Academy  geweest en heb ik ook allemaal geleerd hoe dat werkt om een sterk merk te worden en toen ben ik gaan zeggen: “Ik ben loopbaancoach voor hoogopgeleide dertigers en veertigers, die worstelen met hun loopbaan”, dus dat ze hun droombaan kunnen realiseren.

Dus, van coach naar loopbaancoach voor hoogopgeleide dertigers en veertigers die worstelen met hun loopbaan.  Dus, dat werkt veel concreter. En dat lijkt nu zo een gemakkelijke zin, maar ik heb daar drie slapeloze nachten van gehad, hé, voor dat ik die naar buiten durfde te brengen. Ik dacht: “Mensen gaan me een arrogante madame vinden ,‘hoogopgeleid’ en ‘dertigers en veertigers’, en ja, wat met al de leuke twintigers en met al die leuke vijftigers, gaan die nog wel durven komen?” Maar, ik had niks te verliezen, want ik had één klant per maand, wat veel te weinig was. Uiteindelijk had ik dan freelance-opdrachten.   En ik ben dat gaan doen en drie dagen later ging de telefoon en Jobat belde mij en zei: “ Jouw doelgroep sluit aan bij de onze.  Zou jij voor ons artikels kunnen schrijven en zou jij voor ons op de Carreer Launch een workshop kunnen geven? En dat telefoontje is een wereld van verschil geweest. Moest dat telefoontje er niet geweest zijn, weet ik niet of wij hier vandaag zouden gezeten hebben. Dat had enorm veel impact.  Dat heeft gezorgd dat ik duizenden en duizenden mensen heb kunnen bereiken en ik had een mailinglijst van 25.000 man bij ‘Passion for work’, en dat had heel erg te maken met die visibiliteit in Jobat.

Ja.  Dus, echt wel durven kiezen heel concreet.

Ja, eerlijk zijn met jezelf: “Met welke klant werk ik nu het allerliefste?” En dan niet bang zijn om te eng te zijn, want mensen denken altijd: “Dat moet veel breder”, ik wil iedereen helpen, neen, iedereen dat plakt niet, dat blijft niet, dat wordt niet magnetisch.

Oké, top. Ik denk een heel waardevolle tip.

‘Rijke pa, arme pa’ gaf je aan als boek.  Zijn er nog meer boeken, waarvan je zegt: “Als je die niet gelezen hebt, …”.

Het boek ‘Vraag en het wordt gegeven’ van Abraham Hicks vind ik ontzettend waardevol, omdat het erg werkt met de kracht van de gedachte en dat alles energie is en dat elke emotie een bepaalde trillingsfrequentie heeft, bv. boosheid heeft een heel lage trillingsfrequentie, vreugde een heel hoge en dat je er in je dagelijks leven mee kunt spelen. Als je een hoge frequentie hebt, word je aantrekkelijk voor andere mensen, maar ook voor succes, voor overvloed, en voor vanalles. En dat is een boek, dat een life-changer is. Het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn, bij niemand, maar ook hoe ga je ermee om?

Ja, en door dat boek te lezen heb jij …

Dan ben ik dat gaan leren. Ik ben me heel erg bewust geworden dat alles energie is en ik ben ook veel gaan luisteren – op YouTube staan heel veel filmpjes van Hicks - ik heb ze niet allemaal beluisterd, maar toch heel veel.  Dat wordt bijna een manier van denken, van leven.

Oké, top.

En ook het boek ‘De alchemist’ van Paulo Coelho, dat is een klassieker voor mensen die zoekende zijn. Ik weet dat ik daar ook wat aan gehad heb toen.

Oké, geweldig.  En in welke periode in jouw leven heb je die gelezen?  Je spreekt over de periode dat je zoekende was.  Wanneer was dat?

Dat was in de periode tot mijn 28^e. Dan was ik echt zoekende en …

Burn-out zelfs.

Ja, Paulo Coelho  kende ik al.  Ik had ‘Aan de oever van de Piedra huilde ik’ gelezen.  Dat vond ik ook een prachtig boek.  In die periode, rond mijn 28, heb ik heel veel van zijn boeken gelezen. ‘De alchemist’, waarover we het daarstraks hadden, is toch wel meest  ‘volg je gevoel’, ‘vind je ding’ en ‘volg je passie’’.

Is er nog iets dat ik niet gevraagd heb, maar waarvan jij vindt dat je het de luisteraar nog wil meegeven?  Als het gaat over ‘je goed in je vel voelen’,  hebben we al heel veel dingen besproken, maar …

Dat is heel simpel. Ik heb dat zelf ook gelezen. Ik heb me een tijd verdiept in het boeddhisme, dat is heel simpel met een mega-impact. Concurrentie tussen denken, voelen, doen. Zien dat dat op een lijn is. Er stond bij in dat boek dat ik toen las, dat is ‘De sleutel tot geluk’.  En ik geloof daar ook echt wel in.

Oké.  Ik geloof daar ook in.

Als je dat doet en alles op een lijn zit, dan gaat alles beginnen stromen en wat ik daarstraks ook zei: ‘jezelf het mooiste leven gunnen’.

Ja, mooi. Stel: je fitheid betekent dat je je gezond en energiek voelt, op een schaal van 0 tot 100, hoe fit voel jij je dan, Katrin? Hoe gezond en energiek voel jij je op dit moment?

’t Is geen 100.  Met een korte nachten met een baby en ik ben ook eventjes niet naar de sportschool geweest, maar ik voel mij al bij al toch wel energiek.  Ik zou zeggen 80. Er is nog ruimte voor verbetering, maar al bij al – gezien de omstandigheden – , ik heb laatst een test laten doen bij de fitness en mijn conditie was echt supergoed.  Als je met een gewicht van 11 kilo elke dag veel wandelt, draagt dat blijkbaar ook bij aan de conditie.

Ja, oké.  En wil je op korte termijn richting 100?

Ik ga – zodra ik iets meer ruimte heb, als mijn zoontje iets meer naar de crèche gaat – is dat wel prioriteit.  Dan ga ik niet meer werken, maar dan ga ik meer naar de sportschool.

En is de fitness of de sportschool iets, dat jou echt gelukkig maakt?

Ja. Ik geloof echt in ‘Een gezonde geest in een gezond lichaam’.  Ik heb altijd heel veel gesport, ik wil heel oud worden, ik weet ook dat ik voor mijn lichaam moet zorgen. Niet moet, maar wil.

Ja, oké.  Zijn er nog andere sporten – je hebt altijd graag gesport – nog andere dingen van beweging (zoals wandelen), van sporten die je doet?

Ik heb heel veel gezwommen,  getennist, wielrennen, aerobics, …

Ik ben ooit eens sportverslaafd geweest, toen ik 16 was.

Misschien ook nog wel even interessant om daar iets over te zeggen.  Hoe kwam dat? Sportverslaafd?

Dat is een goeie vraag, want dat kwam omdat ik gefascineerd was door het menselijk lichaam en ook hoe je dat kan beïnvloeden en zeker als je zo jong bent, als je dan veel sport, heeft dat heel veel effecten.  Dus, je bent in no time heel afgetraind en ook daar: “Hoe kom je erachter dat je dat hebt?” Als er een wielrenner passeerde, vond ik dat een heel mooi silhouet, zo iemand op de fiets en dan die gespierde benen, ik was gefascineerd door spieren en sportmateriaal en ik ging er heel veel over lezen.  Zo’n beetje controle op mezelf. Controle is niet altijd positief, er is ook een negatieve kant aan.  Ik snoepte ook echt niks. Ik leefde ontzettend gezond, maar dat was een beetje erover. En ik moest ook elke dag mijn hele riedel aan sportactiviteiten gedaan hebben. Dus, dat was een beetje dwangmatig.  Ik heb dan blessures gekregen, dan kon ik niet meer sporten. Dat is die periode in mijn leven.

Nog een ding.  Je zei: “Als je jong bent en je traint wat, dan ben je afgetraind.”  Als je aanneemt wat er in de boekjes en op sociale media staat, op tv en noem maar op, dan is afgetraind nodig om je gewoon goed voelen.  Ik heb soms het gevoel dat de balans iets te hard overslaat naar ‘ik moet super-strak zijn, en vet en cellulitis, ho, ho, dat kan niet’. Ik weet niet of jij daar een visie op hebt? En tips kan geven, misschien is het belangrijker dat je je goed voelt in je vel in plaats van mega-afgetraind te zijn. Maar goed, makkelijker gezegd dan gedaan.

Absoluut.  Ik volg je helemaal. Je hebt heel veel modellen, die zich helemaal niet goed in hun vel voelen, maar die bloedmooi zijn, hé.  Toch zie je dat, hé, ik heb ooit – ik heb allerlei cursussen gedaan - de ‘spiegeloefening’ mogen doen om dus echt naakt voor de spiegel te gaan staan en echt te kijken naar jezelf. En jezelf te zien en hoe de buitenwereld je ziet. Het duurt lang voor je jezelf ziet en van jezelf gaat houden.  En dat is vaak een trigger die in de coaching aan bod komt, ja dat is ‘zelfliefde’.

En kan je nog tips geven om die ‘zelfliefde’ te laten toenemen.  Naakt voor de spiegel gaan staan en eens kijken …

En met een milde blik naar jezelf kijken. En ook daar geldt voor zelfliefde dat je jezelf het mooiste leven mag gunnen. Waar we het daarstraks over hadden, hé.

Dus dat er toch meer is dan dat vetrolletje. Meer focussen op welk leven wil ik leiden, wat kan ik er aan doen om dat leven te leiden, waardoor dat lichaam, de carrosserie, net iets minder belangrijk wordt?

Je wordt daar milder in, bij jezelf en ook nog bij anderen.

In praktijk werkt dat niet bij iedereen, denk ik.

Ik heb me een tijd verdiept in ‘tantra’. Het was zo’n hele gecultiveerde vorm, met heel veel respect. Daar hebben we dat geleerd. We moesten in groepjes van drie, in lingerie – het was enkel onder vrouwen -  voor de spiegel gaan staan en benoemen welke delen van ons lichaam wij sensueel vonden. Ik heb die oefening gedaan met een vrouw,  die als ze de cursus binnenkwam, die was zo heel hoekig. Bijna een mannelijke vrouw. Vierkantig zo, heel kort haar, echt zo een blokske.  Heel die cursus ging over vrouwelijkheid, over sensualiteit.  Dus, ik heb het genoegen gehad om die spiegeloefening met haar te mogen doen en zij heeft mij zoveel geleerd. Die vrouw was uiterlijk niet zo mooi, niet het beeld dat wij hebben van een vrouw.  En die kon zo vol overgave benoemen wat ze sensueel vond, vandaar dat mijn ogen … ik ging heel anders naar haar kijken. En zij heeft me heel veel geleerd over ‘jezelf schoonheid toe-eigenen’.

Oké. Kan je daar meer over vertellen? ‘Schoonheid toe-eigenen’?

Ja, misschien vind je jezelf over het algemeen niet knap, maar er zijn altijd …. Bijvoorbeeld die vrouw kon zeggen: “Ik heb zo’n zachte huid”, bedoelt die dan stukken van je lichaam?  Mijn huid is zo …, mijn ogen zijn mooi en kijk naar die ogen, ja, dat eigenlijk.

Want er zijn mensen genoeg, die uiterlijk heel mooi zijn, heel de wereld vindt die mooi, maar die vinden zichzelf niet mooi en dat zie je aan de uitstraling, aan de manier waarop ze lopen.  Dat is eigenlijk zonde, hé.

Tuurlijk.

Ik denk dat jij dat heel vaak tegenkomt, hé. In jouw vak.

Zeker, mensen die voorover buigen om niet gezien te worden en zichzelf niet mooi vinden en dan ja, …

Vorige week zei een klant van mij: “Oh, ik ben je zo dankbaar, want jij ziet mij in mijn potentieel als onderneemster.” Ik heb haar ook  aangeraden de oefening met de spiegel  te doen en gezegd: “Ik zie jou, maar ik denk dat jij jezelf niet genoeg ziet.” 

Het kan misschien confronterend zijn.  Maar, net daar zit wel de groei en de kracht van te ontdekken wat goed is voor je.

Super! Mooie afsluiter lijkt me dat de mensen heel wat tips meegekregen hebben waarmee ze aan de slag kunnen. Goed, ja.

Ik wil je nog eens hartelijk bedanken voor dit interview.

Graag gedaan.